ပံုကို အင္တာနက္မွ ယူပါသည္။
အဲဒီတုန္းက ငါက မြန္းေအာင္သီခ်င္း နားေထာင္ရင္းလဲ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်ခဲ့တာ… နင္ကေတာ့ ငါ့ကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည့္ရင္း အရူးမလို ့ ခ်စ္စနိုးေခၚခဲ့တာ နင္မွတ္္မိလား… ေအး… ဟုတ္ပါရဲ့… ဂ်ဴးရဲ့ အမွတ္တရဖတ္ျပီး တပတ္ေလာက္ ထမင္းမစားနုိင္ျဖစ္ခဲ့ေသးတာေနာ္… စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္ေအာက္မွာ ရွားရဲ့ အခ်စ္၀တၱဳေလးေတြကို ဆရာမျမင္ေအာင္ ခိုးဖတ္ခဲ့တဲ့အထိလဲ ငါက ဆုိးခဲ့ေသးရဲ့ေလ… ငါ အေဖမသိေအာင္ ခုိးခိုးေရးတဲ့ အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြကို နင့္ဆီမွာ သိမ္းထားခဲ့တာ… ခုရွိေသးရင္ျပန္ေပးဟာ… ေက်ာင္းေရွ ့က တရုတ္စကားပြင့္တပြင့္ကို နားၾကားထိုးရင္း ျမက္ခင္းျပင္က ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလနုေအးၾကားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ဆုိး၀ါးတဲ့အသံနဲ ့ ငါအျမဲဆိုခဲ့တဲ့ ‘မ်က္ရည္၀ဲရံု’ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို နင္အျမဲသည္းခံနားေထာင္ေပးခဲ့တယ္ေနာ္… ျပီးေတာ့ နင္က ငါ့ကို ရင္ဖြင့္တယ္… ငါကနင့္ကို ရင္ဖြင့္တယ္… ရင္ခုန္သံေတြက တခါတေလ ခ်ိဳျမလုိ ့… တခါတေလ ခါးသက္လုိ ့… အမွန္ပဲ.. တခါတေလက်ေတာ့ ခ်ိဳသလား ခါးသလား ငါတို ့ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေသးတာ…
ၾကည့္စမ္း.. နင္က မွတ္မိလြန္းလိုက္တာ… ဟုတ္တယ္.. အဲဒီတုန္းက အျဖဴေပၚမွာ အနီေရာင္ အလံုးေလးေတြပါတဲ့ ျမန္မာအက်ီၤရင္ဖုန္းေလးကို ငါ ခဏခဏ ၀တ္ခဲ့တာ ၾကိဳက္လြန္းလို ့ေလ… အက်ီေလး အေရာင္ေရာ့ေဟာင္းႏြမ္းသြားတဲ့အထိ ငါ၀တ္ေနတုန္းမို ့ နင္ေတာင္ ေျပာခဲ့ေသးတာေနာ္… ျပီးေတာ့ သက္မဲ့ပစၥည္းေတြေတာင္ သံေယာဇဥ္ျဖတ္ဖို ့ခက္တဲ့ ငါ့ရဲ့ စြဲလန္းမွဳျပႆနာကို နင္ပဲ အနားမွာေန ေမ့ေပ်ာက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာ ေက်းဇူးပါဟာ… အခုလား… အင္း.. စြဲလန္းတတ္ေနတုန္းပါပဲ… ငါ့ေျခလွမ္းေတြ မညင္သာသေလာက္ င့ါရင္ခုန္သံေတြက ညင္သာေပ်ာ့ေပ်ာင္းလြန္းေနတတ္တာ နင္ကလဲြလုိ ့ သိတဲ့သူက ရွားရွားပါးပါး ပါဟာ… ငါ့စကားသံေတြက ျပတ္သားသေလာက္ ငါ့နွလံုးသားေတြ မျပတ္သားလုိက္ပံုမ်ား… ငါနဲ ့ငါ အျမဲရန္ျဖစ္ရင္း ငါကပဲ ရွံဳးနိမ့္ခဲ့ရတာေလ… ေဟး… ငါ့ကို အဲဒီလို သနားတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ ့ မၾကည့္နဲ ့ဟာ… ငါမေနတတ္ဘူး… ငါ အသားမက်ဘူး… လူအမ်ားအျမင္မွာ ငါကရဲရင့္ျပတ္သားလြန္းတဲ့မိန္းမဆိုေတာ့…. အားေပးမွဳ… ဂရုစိုက္မွဳဆိုတာ ရခဲတယ္ေလ… လုိေရာလုိခ်င္လုိ ့လား… ဟုတ္လား… ဂရုစိုက္ခံခ်င္ၾကတာ လူ ့သဘာ၀ပဲ မဟုတ္လား… နင့္မို ့ေျပာတာပါ ငါ့ကို အျမဲဂရုစို္က္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္…
အေဖရဲ့စည္းကမ္းေတြၾကားထဲမွာ လြတ္လပ္မွဳကို ဆာေလာင္တဲ့ငါက ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ေပၚမ်ား ရပ္နုိင္ခဲ့တဲ့ေန ့က်ရင္လုိ ့… ၾကိဳတင္စီမံကိန္းေတြခ်ခဲ့တာေလ… တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ… လြတ္လပ္မွဳကို ရျပန္ေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်ည္ေႏွာင္မိျပန္တယ္… တခါတခါက်ျပန္ေတာ့လဲ ငယ္ငယ္ကလုိ လသာတဲ့ညတညမွာ အိမ္ေရွ ့ျခံေထာင့္က စပယ္ရံုက စပယ္ဖူးေလးေတြကို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေရခ်င္ေနမိတယ္… လဘက္သုတ္တပြဲနဲ ့ စာအုပ္ထူထူတအုပ္ကို ေမ့ေလ်ာ့လို ့ ဟိုးအေ၀းက လြင့္ေမ်ာလာတဲ့ ဂီတာသံေလးကို နားေထာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ညေတြ ျပန္လိုခ်င္တယ္… ျပီးေတာ့ ေဆာင္းမနက္ေတြမွာ ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့ေလကို ရွဴရင္း စြယ္ေတာ္ပင္ေတြၾကားထဲ ေပ်ာက္က်သြားခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြကို ျပန္ရွာခ်င္တယ္… မျပဳံးနဲ ့ဟာ… ရူးရတာေပ်ာ္စရာပါ…
ဟုတ္တယ္… ငါေနခ်င္တဲ့ ျမိဳ ့ကေလးက ျမန္မာရနံ ့ေတြသင္းေနခဲ့ဖူးတဲ့ မႏၱေလး… ငါငယ္ငယ္က ခဏခဏနင့္ကိုေျပာဖူးခဲ့တယ္ေနာ္… စိတ္ကူးနဲ ့ဘ၀ ကေမာက္ကမျဖစ္လုိက္ပံုမ်ား… ငါေနေနရတဲ့ျမိဳ ့က အတၱရနံ ့ေတြ သင္းေနတဲ့ သူစိမ္းေတြေနတဲ့ျမိဳ ့… ဒီလုိပါပဲဟာ… ငါခ်စ္တဲ့မႏၱေလးျမိဳ ့ေလးလဲ ျမန္မာရနံ ့ေတြသင္းရာက ကင္းသထက္ကင္းလာေတာ့လဲ… ၾကိဳတင္မွန္းဆ တြက္ခ်က္လို ့မရတဲ့ အရာေတြကလဲ အမ်ားသားဆိုေတာ့… သူျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာေတြထဲ ေနသားက်ဖို ့ပဲ လုိတာ မဟုတ္လား… ေသခ်ာတာကေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ င့ါအိမ္ကို ငါျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မွာပါ…
ငါငယ္ငယ္က ဒုကၡေရာက္သူေတြၾကား ေျပးရင္းလြွားရင္း သတင္းအမွန္ေတြ ရယူတတ္တဲ့ သတင္းေထာက္ တေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ… လူဆိုတာ ၾကီးေလအေနွာင္အဖြဲ ့မ်ားေလ ပိုေၾကာက္ေလ ထင္ပါရဲ့ဟာ… ခုက်ေတာ့ သိပ္ေၾကာက္တတ္လာတဲ့ငါ ဘာလို ့မ်ား ငယ္ငယ္က အဲဒီအလုပ္လုပ္ခ်င္ပါလိမ့္လို ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတြးမိေသးတာ… အေမကေတာ့ ငါ့ကို အျမဲေျပာတယ္… ညည္းငယ္ငယ္က ေၾကာက္တတ္တဲ့အရာေတြ အသားကုန္ေၾကာက္ျပီး မေၾကာက္တတ္ျပန္ေတာ့လဲ လြန္လြန္းတယ္တဲ့… ေအးေလ… ဟုတ္ပါရဲ့… တခါတေလ ငါအစြန္းေရာက္ခ်က္က ျပဳတ္က်ေတာ့ မတတ္ပဲ… ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ တည္ျငိမ္သြားေတာ့ ေက်ာင္းစဲြၾကီးတဲ့ငါ ေက်ာင္းၾကီးမွာပဲ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ဆရာမလုပ္ခ်င္ျပန္ေရာ… ငါ သတင္းေထာက္လဲ မျဖစ္ခဲ့… ဆရာမလဲ မျဖစ္ခဲ့ပါေလ…. ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက အသက္အရြယ္နဲ ့လုိက္ျပီး ေျပာင္းလဲတတ္သလား… ခု ငါအာသီသျပင္းေနတာက တို ့တုိင္းျပည္က လိုအပ္ေနသူေတြဆီ အေရာက္သြားျပီး volunteer လုပ္ဖုိ ့… ဒီတခါေရာ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ျပည့္မလား… ဟုတ္လား… မေမးပါနဲ ့ဟာ… ဆႏၵနဲ ့ဘ၀ကေရာ… ေရွ ့သြားေနာက္လုိက္ ညီတတ္သလား… မွဳန္၀ါး၀ါးပါပဲ…
တပင္… နွစ္ပင္… ငါးပင္… ဆယ္ပင္… ေတာ္ျပီ… မေရနဲ ့ေတာ့… ငါ့မွာ ဆံပင္ျဖဴေတြက မ်ားသထက္မ်ားလာတာ… ျပီးေတာ့ မလိုတဲ့အသားေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာတာ… ေပ်ာ္သလား… ဟုတ္လား.. နင္မို ့ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေမးတတ္တယ္… ဟုတ္ပါတယ္.. ငယ္ငယ္က မေလာက္ေလး မေလာက္စား ကေလးဆန္လြန္းတဲ့ငါ့ရုပ္ကို ငါက သိပ္ရင့္ခ်င္တာ… လူၾကီးပံုေလးျဖစ္ခ်င္တာ… နင္မွတ္မိေနတယ္ေနာ္… ဇရာဆိုတာ မဖိတ္ေခၚလဲ ေရာက္လာမွာပဲမို ့ သိပ္ၾကီးေတာ့ မတုန္လွဳပ္ေပမယ့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးၾကီးေတာ့ မၾကိဳဆိုခ်င္တာ အမွန္ပဲ… ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္ငါက ဆံပင္ျဖဴေတြကို တမင္ေမ့ထားျပီး ခုထိ အခ်စ္၀တၳဳ...အခ်စ္ရုပ္ရွင္… အခ်စ္သီခ်င္းေလးေတြကို ရင္ခုန္ေနတုန္းေလ…
သူငယ္ခ်င္းေရ… ငယ္ဘ၀နဲ ့လက္ရွိဘ၀ ဟုိခုန္ ဒီကူးရင္း အဲဒီလို ေရာက္တတ္ရာရာေတြ မေျပာျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာျပီေနာ္… တို ့ငယ္ငယ္က စာတပုဒ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရင္းက အတန္းထဲက ေကာင္မေလးအေၾကာင္းေရာက္… အဲဒီကေန ေလာကၾကီးကို အရြဲ ့တုိက္တတ္တဲ့ ဆရာတေယာက္ အေၾကာင္းေရာက္.. အဲဒီကေန ဆြဲေဆာင္မွဳရွိလြန္းတဲ့ ငါတို ့ၾကိဳက္တဲ့ မင္းသားအေၾကာင္းေရာက္… ျပီးေတာ့ မိေကာက္ရဲ့ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္းေရာက္… နဲ ့ စာတပုဒ္မျပီးခဲ့တဲ့ ညေတြလိုေပ့ါေနာ္… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာဖို ့ ငါ့မွာ နင္ရွိေနတာကိုက ဘ၀ရဲ့ ေက်နပ္စရာတခုပဲမိုလား…
တန္ခူး
4:44pm 11-Mar-2014
3 comments:
ေလာကမွာ ဘယ္သူမွ ျဖစ္ခ်စ္တာေတြ ျဖစ္ခြင့္မရၾကဘူး။ ျဖစ္သင့္တာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနၾကဖို႕ပါ။
အဓိက က ေပ်ာ္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႕ပါ။
အသက္ၾကီးလာတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕ အမေရ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ နာရီေျပးေျပးၾကည့္ေနမိတယ္။
love it!!! nice post!!!
ငယ္ငယ္တုန္းက ျဖစ္ခ်င္တာေတြ နဲ႕ ခုကေတာ့ တျခားစီပါ။ ခုထိ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ ဘာမွမလုပ္ရေသးသလိုပါပဲ တန္ခူးရယ္။
ခ်စ္တဲ့အမ ခင္မင္းေဇာ္
Post a Comment