ငယ္ေဖာ္ကြင္း

အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ ့ အိမ္ေရွ ့ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္မိရင္ အစီအရီ ေတြ ့ရတဲ့ တိုက္ခန္းေတြရယ္... ျပီးေတာ့ ေခတ္မွီလွပတဲ့ လံုးခ်င္းအိမ္ယာေတြရယ္ကို ေတြ ့ရရင္ တခါတေလ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ ကြ်န္မတို ့ငယ္ငယ္က ေျပးလြွားေဆာ့ကစား ေျခရာခ်င္း ထပ္ခဲ့တဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ၾကီးကို လြမ္းမိလို ့ပါ။ တကယ္ေတာ့… ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ ့ အဲဒီကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးက ကြ်န္မရဲ့ ငယ္ေဖာ္ပဲ မဟုတ္ပါလား။

ခုလို နတ္ေတာ္လဆို အဲဒီကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးကို ပိုလြမ္းမိတယ္။ ဒီရာသီေရာက္ရင္ ကြ်န္မအေဖကေတာ့ သူ ့အဖြဲ ့ေတြနဲ ့ရပ္ကြက္စာေပေဟာေျပာပဲြ အတြက္ စလို ့လွ ုပ္ရွားေနတတ္ျပီ။ မနွစ္ကနဲ ့မတူ တမူထူးျခားေအာင္ ဒီႏွစ္ ဘယ္စာေရးဆရာေတြ ဖိတ္မလဲ၊ စာေပေဟာေျပာပဲြ စင္ျမင့္ကို ဘယ္လုိေလး ေဆာက္မလဲ၊ စာေရးဆရာေတြအတြက္ ဧည့္ခံၾကိဳဆိုေရး၊ လက္ေဆာင္ျပင္ဆင္ေရး… စတဲ့ အစည္းအေ၀းေတြနဲ ့ အေဖ အလုပ္ရွ ုပ္ေနတတ္ပါျပီ။ ကြ်န္မကေတာ့ ဒီႏွစ္ဘယ္စာေရးဆရာေတြ ပါမလဲ ဆုိတဲ့ အေျဖကို ရင္တခုန္ခုန္ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ ့ေပါ့။ ပင္တုိင္ပါတတ္တဲ့ စာေရးဆရာေတြကေတာ့ အေဟာအေျပာေကာင္းလြန္းလို ့ နွစ္တိုင္းပြဲေတာင္းတဲ့ ဆရာေအာင္သင္း… လူငယ္ေတြအတြက္ ပညာေပးေလးေတြ ေဟာတတ္တဲ့ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္း ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ တုိ ့ပါ။ မွတ္မိသေလာက္ ကြ်န္မတို ့ ရပ္ကြက္စာေပေဟာေျပာပဲြကို လာဖူးတဲ့ စာေရးဆရာေတြက ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာသုေမာင္၊ ဆရာမ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ ဆရာမ သာယာ၀တီ စမ္းစမ္းႏြဲ ့၊ ဆရာမ ေရြွကူေမနွင္း တို ့ပါပဲ။ စာေပေဟာေျပာပြဲ မစခင္ ကတည္းက ကြင္းေထာင့္က အိမ္မွာ ဆရာေတြကို ဧည့္ခံတာမို ့ ကြ်န္မက အေစာၾကီး အဲဒီအိမ္ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာ၀တ္စံုေလးေတြနဲ ့ က်က္သေရရွိရွိလွေနတဲ့ ေပၚဦးေပၚဖ်ား သဇင္ေတြ ေ၀ေနေအာင္ ပန္ထားတတ္တဲ့ က်က္သေရရွိလြန္းတဲ့ စာေရးဆရာမေတြကို မလွမ္းမကမ္းက ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသားနဲ ့ ေငးရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ ့မွ မတူပါဘူး။ စာေရးဆရာေတြမ်ား စာအေရးေကာင္းရံုတင္မက စကားေျပာကလဲေကာင္းဆိုေတာ့ ေဟာေျပာပြဲမတိုင္ခင္ ကတည္းက သူတို ့အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာၾကတာ နားေထာင္လို ့ မ၀ပါဘူး။ စာေပေဟာေျပာပဲြ မစခင္ အခမ္းအနားမွ ူး လုပ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မအေဖက စာေရးဆရာ တဦးခ်င္းဆီရဲ့ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္၊ သူနာမည္ၾကီးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပီး တဦးခ်င္းဆီ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းခ်မ္းခ်မ္း စီးစီးထဲမွာ ဟိုးစင္ျမင့္ထက္ကို ေငးေမာနားေထာင္ရင္း အခ်ိန္ကုန္လုိ ့ ကုန္မွန္း မသိနိုင္ေအာင္ပါပဲ။ စာေပပရိသတ္ တစက္ကေလးမွ မျငီးေငြ ့ေအာင္ ေျပာတတ္ ေဟာတတ္လြန္းတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲၾကိတ္ျပီး အားက်မိခဲ့တာပါ။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ အျမဲေနာက္ဆံုးမွ ပြဲသိမ္းေဟာတတ္ပါတယ္။ ေခတ္ကို အျမဲထင္ဟပ္ေအာင္ ေဟာတတ္လြန္းတဲ့၊ လူငယ္ေတြအတြက္ အေလးေပးေဟာေလ့ရွိတဲ့ ဆရာ့ အေဟာအေျပာမွာ နစ္ျမဳပ္သြားတာမ်ား မနက္လင္းအားၾကီး ၂နာရီ ၃နာရီ ထိုးတဲ့အထိပါပဲ။ သားအဖနွစ္ေယာက္ ပြဲျပီးေတာ့မွ ခ်မ္းရေကာင္းမွန္းသိျပီး လက္ကေလးေတြဖြက္္ အိမ္ျပန္ၾကတ့ဲ ေဆာင္းနံနက္ေတြ ခုခ်ိန္ထိ လြမ္းမိပါရဲ့။

အဲဒီကြင္းထဲမွာပဲ လြတ္လပ္ေရးပဲြကို နွစ္စဥ္က်င္းပတတ္ပါတယ္။ မနက္ ၅နာရီေလာက္ကတည္းက “ေစာေစာအိပ္လုိ ့ ေစာေစာထလုိ ့ ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါစို ့” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံကို အိပ္ယာထဲက စၾကားေနရပါျပီ။ အရင္က ေကြးေနေအာင္ အိပ္တတ္သူ ကြ်န္မကေတာ့ ၀ိရိယေကာင္းေကာင္းနဲ ့ အေစာၾကီးထျပီး မနက္စာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားျဖစ္ပဲ ကြင္းထဲကို ေျပးေတာ့တာပါပဲ။ အေျပးျပိဳင္ပဲြ၊ မုန္ ့စားျပိဳင္ပဲြ၊ အားလူးေကာက္၊ ေလ်ွာတိုင္တက္၊ ထုတ္ဆီးတိုး၊ ေဘာလံုးပဲြ၊ သံပုံးရိုက္ျပိဳင္ပြဲ… စသျဖင့္ သူ ့ေနရာနဲ ့သူ ျပိဳင္ပြဲေတြ အစီအရီ။ ကိုယ္ျပိဳင္ခ်င္တဲ့ ျပိဳင္ပြဲကို စာရင္း၀င္ေပးျပီး ျပိဳင္ရံုပါပဲ။ ကြ်န္မကေတာ့ အေျပးနဲ ့ ပတ္သက္တဲ့ျပိဳင္ပဲြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၀င္ျပိဳင္တတ္ပါတယ္။ တေန ့လံုး ကြင္းထဲမွာ ျပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္လိုက္တာ ညၾကီးမိုးခ်ဴပ္အထိပါပဲ။ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူေတြ ခမ်ာ အသံေတြ နာ။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ အကုန္လုံး ကြင္းထဲေရာက္ေနတယ္ ထင္ရေအာင္ တကြင္းလံုး လူေတြ ေဖြးေဖြးလွ ုပ္ေနတတ္ပါတယ္။

တခါတခါက်ေတာ့ ကြင္းထဲမွာ ဇာတ္ပြဲေတြ ကန္ထရိုက္ယူတတ္ပါေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေရြွမန္းသဘင္ ဇာတ္ပြဲကို ပထမဆုံး ၾကည့္ဖူးတာ ကြင္းထဲက ဇာတ္ရံုထဲမွာပါ။ မင္းသားခ်မ္းသာကို ေကာင္မေလးေတြ၊ အန္တီၾကီးေတြ သဲသဲလွ ုပ္ၾကတာ အဲဒီကြင္းထဲမွာ စေတြ ့ဖူးခဲ့တာပါ။ ညဘက္ဇာတ္က ေန ့ဘက္က်ေတာ့ နီးစပ္ရာအိမ္ေတြမွာ ေရမုိးခ်ိဳးၾကတ့ဲ မင္းသမီးေတြကို ကေလးဆိုေတာ့ ျမင္ဖူးခ်င္လုိ ့ သြားသြားေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ ဆပ္ကပ္ ကိုလဲ ကြင္းထဲမွာပဲ ၾကည့္ခဲ့ဘူးတာပါပဲ။ ကမာၻလံုးၾကီးထဲ ဆုိင္ကယ္စီးတဲ့အသံကို ညတိုင္းလိုလုိ အိမ္ကၾကားရပါတယ္။ ဘာအထိမ္းအမွတ္မွန္း မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ဘဲေလးစိမ္း အျငိမ့္ပဲြ အလြတ္ပြဲ( ပိုက္ဆံေပးစရာမလို) ကိုလဲ ကြ်န္မနဲ ့ ကြ်န္မၾကီးၾကီး ေရွ ့ဆံုးက ေနရာရေအာင္ ဦးၾကည့္ခဲ့ၾကေသးတယ္ေလ။ လူရြွင္ေတာ္ မိုးေက်ာ္နဲ ့ ဆိုနီဆုိတာ ခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္ေလ။

သၾကၤန္မတိုင္ခင္မွာ အဲဒီကြင္းထဲမွာ ကုလားဘုရားမီးနင္းပြဲ နွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ ရွိပါတယ္။ ညေနေစာင္းမွာ လမ္းထိပ္ ဘုရားေက်ာင္းက အပ္ေတြ တကိုယ္လံုး စိုက္ထားတဲ့ မီးနင္းသူေတြ တီးလံုးနဲ ့အတူ ဟိုရမ္းဒီရမ္းကလို ့ ကြင္းထဲကို လာၾကပါတယ္။ ၀ါသနာၾကီးတဲ့ ကြ်န္မတို ့ တူအရီးက မီးရဲရဲထေနတဲ့ မီးနင္းမယ္ ့ေနရာေဘးက စည္းရိုးမွာ အဆင္သင့္ေနရာယူလုိ ့ေပါ့။ အေဖနဲ ့အေမက ကြ်န္မ ထိမိခိုက္မိမွာ ေၾကာက္လို ့ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားခိုင္းပါဘူး။ နွစ္တုိင္း အဆူခံထိသလုိ နွစ္တိုင္းလဲ သြားျမဲပါပဲ။ မီးအိုးပိုက္ျပီး မီးနင္းသူနဲ ့၊ အပ္စိုက္ျပီးမီးနင္းသူနဲ ့ အေတာ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလ မီးနင္းသူေတြထဲ ရပ္ကြက္ထဲက အသိအေဒၚၾကီးေတြ၊ အကိုၾကီးေတြေတာင္ ပါလိုက္ေသးပါတယ္။ အဲဒီလုိ မီးနင္းပဲြ အထိမ္းအမွတ္နဲ ့ ညက်ေတာ့ ကြင္းထဲမွာ ရုပ္ရွင္္ မိုးလင္းေပါက္ ၃ကား အလကားျပပါတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ကြ်န္မတို ့ တူအရီးနွစ္ေယာက္က ထိပ္ဆံုးမွာ ဖ်ာအဆင္သင့္ဦးျပီး ေမာ့ၾကတာပါပဲ။ တကားျပီးသြားတိုင္း မလွမ္းမကမ္းက မုန္ ့တန္းမွာ ေရမုန္ ့၊ ေခါက္မုန္ ့၊ မုန္ ့လင္မယား၊ အေၾကာ္စံု၊ သရက္ကင္… သြားရည္စာ အစံုစားရတာလဲ အရသာတမ်ိဳးပါ။ မနက္လင္းအားၾကီး ရုပ္ရွင္ျပီးရင္ ဖ်ာေလးလိပ္လို ့ အိမ္ေသာ့ကို လူၾကီးေတြ မၾကားေအာင္ တိတ္တိတ္ေလးဖြင့္ ျပန္အိပ္တတ္ၾကတာလဲ ကြ်န္မတို ့ တူအရီးပါပဲ။ သၾကၤန္ဆိုရင္ေတာ့ ကြင္းထဲမွာ သံခ်ပ္ဆုေပးမ႑ဋ္ၾကီးက ခမ္းခမ္းနားနား။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို တမိသားစုလံုး ၾကည့္ေနက်မို ့ ခိုးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ သြားစရာမလိုပါဘူး။ အေဖက သံခ်ပ္၀ါသနာပါသူမိုလား။ ကြင္းတခုလံုး သံခ်ပ္သံ ဆူဆူညံနဲ ့ သၾကၤန္ပီသတဲ့ သၾကၤန္ေန ့ရက္ေတြပါ။ မွတ္မိေနတဲ့ သံခ်ပ္အဖြဲ ့ေတြက အင္အား၊ ယဥ္ေက်းေမာင္၊ ဒဲ့ဒိုး စတဲ့အဖြဲ ့ေတြပါပဲ။

အဲဒီကြင္းၾကီးထဲမွာပဲ ငယ္ငယ္က အိုးပုတ္တိုင္း ကစားဖို ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အရွာထြက္ခဲ့တာ။ အဲဒီကြင္းၾကီးထဲမွာပဲ အ၀တ္ရုပ္တမ္းေဆာ့ဖို ့ စက္ခ်ဴပ္ဆုိင္က ျဖတ္စညွပ္စေတြ သြားေကာက္တတ္ခဲ့တာ။ အဲဒီကြင္းၾကီးထဲမွာပဲ အေမ့ပန္းပင္ေတြအတြက္ ေနာက္ခ်ီး(ႏြားခ်ီး) အေကာက္ထြက္ခဲ့တာ။ အဲဒီကြင္းၾကီးထဲမွာပဲ လူရည္ခြ်န္ေျဖဖို ့အတြက္ အားကစားေလ့က်င့္ခဲ့တာ။ အဲဒီကြင္းၾကီးကို လွမ္းျမင္ရတဲ့ ၀ရန္တာမွာ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း စာက်က္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီကြင္းၾကီးထဲက ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ေလနုေအးေလးေၾကာင့္ ေႏြရက္ေတြက ေႏြနဲ ့မတူ ေအးျမခဲ့တာ။ ခုေတာ့ ကြ်န္မငယ္ေဖာ္ကြင္းၾကီးက အစိတ္စိတ္ အမြွာမြွာ အပုိင္းပိုင္း အျပတ္ျပတ္။ အဲဒီေနရာမွာ တခ်ိန္က ရပ္ကြက္ရဲ့ အစည္ကားဆံုးေနရာ၊ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြ က်င္းပခဲ့တဲ့ေနရာ၊ ငယ္ဘ၀ရဲ့ ေျခရာေတြ ထပ္ခဲ့တဲ့ေနရာ ကြင္းၾကီးတကြင္း ရွိခဲ့တယ္လုိ ့ဆိုရင္ ကြ်န္မကို ကေလးေတြက မယံုနိုင္တဲ့ သံသယမ်က္၀န္းေတြနဲ ့ ၾကည့္ၾကဦးမယ္ ထင္ပါရဲ့။

တန္ခူး
2:54pm 19-Nov-2009