ေမေမက ကၽြန္မကို ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲက အိမ္မွာ စာျပေပးခဲ့သည္။ ေမေမစာျပေပးတာ မဆန္းေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ ေမေမက ကၽြန္မတို႕ပထဝီဆရာမျဖစ္လာေသာအခါ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ခဲ့ရသည္။
ကိုယ့္အေမကကိုယ့္အတန္းသင္တာ ေကာင္းတာေပါ့လို႕ အျပင္ဘန္းျမင္လို႕ရေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ေရာ၊ ေမေမအတြက္ပါ မလြပ္လပ္ခဲ့။ စည္းကမ္းႀကီးသည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာေမေမက ကၽြန္မအတန္းကို မသင္ရေအာင္ အမိ်ဳးမ်ိဳးေရွာင္႐ွားခဲ့ေသာ္လည္း အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ သင္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မက ေမေမ့သမီးမပီသစြာ ပထဝီဘာသာရပ္ကို အလြန္ၿငီးေငြ႕သည္။ ေမေမက ေျမပံုေလးကို အခ်ိဳး က်က်ဆြဲ၍ ေဒသနၱရဗဟုသုတပါ တြဲသင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာေတာ့ ေကာင္းသြားခဲ့သည္။
ေန႕တိုင္းစာေမးတတ္ေတာ့ တေန႕စာတေန႕ မွန္မွန္က်က္ျဖစ္သည္။ စာမရလၽွင္ မ႐ုိက္ပဲ ဒဏ္ေပးစနစ္ကို သံုးသည္။ မီးေသြးကို ညက္ေနေအာင္ႀကိတ္လို႕ အုန္းဆီေလးနဲ႕သမေအာင္ေမြွထားၿပီး ဗူးတခုထဲထည့္ကာ ေမေမက စားပြဲေပၚတင္ထားသည္။ စာမရလို႕ကေတာ့ ခၽြတ္ရခက္သည့္ နွုတ္ခမ္းေမြွးလွလွနွင့္။ မိန္းခေလးေက်ာင္းဆိုေတာ့ နွုတ္ခမ္းေမြွးဆြဲခံရမွာ အလြန္႐ွက္ၾကသည္။ ေမေမ့တပည့္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေမေမ့ကို အဲဒီဒဏ္ေပးနည္းနဲ့တြဲလို႕ သတိရတတ္ၾကသည္။ ေနာက္ဒဏ္ေပးနည္းတခုကေတာ့ ဇီးေစ့ကို ဒူးေအာက္ထားၿပီး ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ဒူးေထာက္ခိုင္းသည္။ စာေမးပြဲက်ၿပီဆိုလၽွင္ လည္ပင္းမွာ "ကၽြန္မ ပထဝီက်ပါသည္" ဆိုသည့္စာတန္းေလးဆြဲၿပီး ခံု႐ြက္၍ တတန္းဝင္ တတန္းထြက္ လုိက္ျပရသည္။ အဲဒီလို ဒဏ္ေပးျခင္းရလဒ္က ေမေမဘာသာ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းျခင္းပင္။ အဲဒီေခတ္က ဆရာမအမ်ားစုက ဒဏ္ေပးနည္းသာကြဲခ်င္ကြဲမည္၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းဖို႕ တနည္းမဟုတ္တနည္းျဖင့္ ႄကိုးပမ္းၾကသည္။
ကၽြန္မကေတာ့ ေမေမ့အခ်ိန္ေရာက္လၽွင္ အားလံုးေစာင့္ၾကည့္ခံရသည္။ ပထမဆံုးစာေမးခံရသူသည္ ကၽြန္မပင္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ဒဏ္ေပးခံရတာ႐ွက္သည္က တေၾကာင္း၊ ေမေမ့သိကၡာေၾကာင့္တေၾကာင္း စာေမးတိုင္းရေအာင္က်က္ရသည္။ ဒီၾကားထဲ ဘယ္အပုဒ္ေမးမယ္ဆိုတာ ေျပာျပထားလို႕ေနမွာေပါ့ဟု အေျပာခံရေသးသည္။ စာေမးပြဲနီးလၽွင္ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မကိုအစ္က်သည္။ ေမးခြန္းသိဖို႕ မေျပာနွင့္၊ ေမေမက ေက်ာင္းမွာေမးခြန္းထုတ္၊ ေက်ာင္းမွာသိမ္းသည္။ ေက်ာင္းမွာ အမွတ္ျခစ္သည္။
ကၽြန္မစိတ္ညစ္သည္မွာ အဲဒီနွစ္က ပထဝီဘာသာကို ဘယ္ေလာက္ေျဖနိုင္ေျဖနိုင္ ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္ျပည့္မရျခင္းပင္။ ေမေမသည္ ကၽြန္မအား ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္ျပည့္မေပးခဲ့။ ပထဝီဘာသာတြင္ အမွတ္ျပည့္မရ၍ ကၽြန္မအဆင့္သည္လဲ ထိပ္ဆံုးမေရာက္ခဲ့ပါ။
အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးေတာ့ ေျဖနုိင္ရဲ႕နဲ႕ အမွတ္ျပည့္မေပးသည့္ေမေမ့ကို စိတ္ေကာက္ခဲ့သည္။ ႀကီးလာေတာ့ ေမေမ စာေန႕တိုင္းေမးတာ၊ အမွတ္ျပည့္မေပးတာကို နားလည္လာခဲ့သည္။ ဆရာမတေယာက္၏ ဂုဏ္သိကၶာနွင့္က်င့္ဝတ္ကို ေလးစားတန္ဖိုးထားသည့္ေမေမ့ကို ပိုေလးစားလာခဲ့သည္။ တာဝန္နွင့္ မိသားစုကို စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိခြဲျခားနိုင္ခဲ့သည့္ ေမေမ့ကို အားက်ခဲ့သည္။ ပထဝီဘာသာတြင္အမွတ္ျပည့္မရခဲ့ေပမယ့္ ဘဝအတြက္သင္ခန္းစာေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္မေမေမဆရာမ၏အနနၲေက်းဇူးကား တုနွုိင္းမရနိုင္ေအာင္ႀကီးမားျမင့္ျမတ္လွပါသည္။
(22-Mar-2008 တြင္က်ေရာက္သည့္ ေက်းဇူး႐ွင္ေမေမ၏ ၆၃နွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕အတြက္ အမွတ္တရ)
တန္ခူး
11:30AM 24-Mar-2008
ကိုယ့္အေမကကိုယ့္အတန္းသင္တာ ေကာင္းတာေပါ့လို႕ အျပင္ဘန္းျမင္လို႕ရေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ေရာ၊ ေမေမအတြက္ပါ မလြပ္လပ္ခဲ့။ စည္းကမ္းႀကီးသည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာေမေမက ကၽြန္မအတန္းကို မသင္ရေအာင္ အမိ်ဳးမ်ိဳးေရွာင္႐ွားခဲ့ေသာ္လည္း အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ သင္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မက ေမေမ့သမီးမပီသစြာ ပထဝီဘာသာရပ္ကို အလြန္ၿငီးေငြ႕သည္။ ေမေမက ေျမပံုေလးကို အခ်ိဳး က်က်ဆြဲ၍ ေဒသနၱရဗဟုသုတပါ တြဲသင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာေတာ့ ေကာင္းသြားခဲ့သည္။
ေန႕တိုင္းစာေမးတတ္ေတာ့ တေန႕စာတေန႕ မွန္မွန္က်က္ျဖစ္သည္။ စာမရလၽွင္ မ႐ုိက္ပဲ ဒဏ္ေပးစနစ္ကို သံုးသည္။ မီးေသြးကို ညက္ေနေအာင္ႀကိတ္လို႕ အုန္းဆီေလးနဲ႕သမေအာင္ေမြွထားၿပီး ဗူးတခုထဲထည့္ကာ ေမေမက စားပြဲေပၚတင္ထားသည္။ စာမရလို႕ကေတာ့ ခၽြတ္ရခက္သည့္ နွုတ္ခမ္းေမြွးလွလွနွင့္။ မိန္းခေလးေက်ာင္းဆိုေတာ့ နွုတ္ခမ္းေမြွးဆြဲခံရမွာ အလြန္႐ွက္ၾကသည္။ ေမေမ့တပည့္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေမေမ့ကို အဲဒီဒဏ္ေပးနည္းနဲ့တြဲလို႕ သတိရတတ္ၾကသည္။ ေနာက္ဒဏ္ေပးနည္းတခုကေတာ့ ဇီးေစ့ကို ဒူးေအာက္ထားၿပီး ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ဒူးေထာက္ခိုင္းသည္။ စာေမးပြဲက်ၿပီဆိုလၽွင္ လည္ပင္းမွာ "ကၽြန္မ ပထဝီက်ပါသည္" ဆိုသည့္စာတန္းေလးဆြဲၿပီး ခံု႐ြက္၍ တတန္းဝင္ တတန္းထြက္ လုိက္ျပရသည္။ အဲဒီလို ဒဏ္ေပးျခင္းရလဒ္က ေမေမဘာသာ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းျခင္းပင္။ အဲဒီေခတ္က ဆရာမအမ်ားစုက ဒဏ္ေပးနည္းသာကြဲခ်င္ကြဲမည္၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းဖို႕ တနည္းမဟုတ္တနည္းျဖင့္ ႄကိုးပမ္းၾကသည္။
ကၽြန္မကေတာ့ ေမေမ့အခ်ိန္ေရာက္လၽွင္ အားလံုးေစာင့္ၾကည့္ခံရသည္။ ပထမဆံုးစာေမးခံရသူသည္ ကၽြန္မပင္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ဒဏ္ေပးခံရတာ႐ွက္သည္က တေၾကာင္း၊ ေမေမ့သိကၡာေၾကာင့္တေၾကာင္း စာေမးတိုင္းရေအာင္က်က္ရသည္။ ဒီၾကားထဲ ဘယ္အပုဒ္ေမးမယ္ဆိုတာ ေျပာျပထားလို႕ေနမွာေပါ့ဟု အေျပာခံရေသးသည္။ စာေမးပြဲနီးလၽွင္ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မကိုအစ္က်သည္။ ေမးခြန္းသိဖို႕ မေျပာနွင့္၊ ေမေမက ေက်ာင္းမွာေမးခြန္းထုတ္၊ ေက်ာင္းမွာသိမ္းသည္။ ေက်ာင္းမွာ အမွတ္ျခစ္သည္။
ကၽြန္မစိတ္ညစ္သည္မွာ အဲဒီနွစ္က ပထဝီဘာသာကို ဘယ္ေလာက္ေျဖနိုင္ေျဖနိုင္ ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္ျပည့္မရျခင္းပင္။ ေမေမသည္ ကၽြန္မအား ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္ျပည့္မေပးခဲ့။ ပထဝီဘာသာတြင္ အမွတ္ျပည့္မရ၍ ကၽြန္မအဆင့္သည္လဲ ထိပ္ဆံုးမေရာက္ခဲ့ပါ။
အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးေတာ့ ေျဖနုိင္ရဲ႕နဲ႕ အမွတ္ျပည့္မေပးသည့္ေမေမ့ကို စိတ္ေကာက္ခဲ့သည္။ ႀကီးလာေတာ့ ေမေမ စာေန႕တိုင္းေမးတာ၊ အမွတ္ျပည့္မေပးတာကို နားလည္လာခဲ့သည္။ ဆရာမတေယာက္၏ ဂုဏ္သိကၶာနွင့္က်င့္ဝတ္ကို ေလးစားတန္ဖိုးထားသည့္ေမေမ့ကို ပိုေလးစားလာခဲ့သည္။ တာဝန္နွင့္ မိသားစုကို စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိခြဲျခားနိုင္ခဲ့သည့္ ေမေမ့ကို အားက်ခဲ့သည္။ ပထဝီဘာသာတြင္အမွတ္ျပည့္မရခဲ့ေပမယ့္ ဘဝအတြက္သင္ခန္းစာေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္မေမေမဆရာမ၏အနနၲေက်းဇူးကား တုနွုိင္းမရနိုင္ေအာင္ႀကီးမားျမင့္ျမတ္လွပါသည္။
(22-Mar-2008 တြင္က်ေရာက္သည့္ ေက်းဇူး႐ွင္ေမေမ၏ ၆၃နွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕အတြက္ အမွတ္တရ)
တန္ခူး
11:30AM 24-Mar-2008
12 comments:
good post! I understand ur feeling when u was young.
coz my dad is also school teacher.
Fortunately, we were not the same school.But, we met outside class room.In case , I have to try hard everyday like u. :)
My dad is good at in Maths.So, now I'll become a scientist.
i do remember my high sku age and life. my history teacher also used her own method to stimulate her pupils' effort. u know how? it was simple. she made the pairs of girl and boy and ordered them to question and answer each other and vice versa.still remember that happy time.. hee hee :P
က်ေနာ္ေတြ႕ဘူးသမွ်ေတာ့ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမရဲ႕ သားသမီးဆုိရင္ ဆုိးတာမ်ားတယ္။ တပည့္ေတြေတာ့ ထိန္းႏုိင္တယ္။ သားသမီးက်ေတာ့ မထိန္းႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာလားေတာ့မသိဘူး။ တန္ခူးရဲ႕အေမဆရာမ အေနနဲ႔ သားသမီးကုိပါ လိမၼာေအာင္ ထိန္းႏုိင္တာကုိ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ အႀကဳိက္ဆုံးကေတာ့ သားသမီးကုိ ဘက္မလုိက္တာဘဲ။ က်ေနာ္ေတြ႕ဘူးတဲ့ တခ်ဳိ႕ဆရာမေတြက်ေတာ့ သူ႔သားသမီးကုိ မဆုိထားနဲ႔ဦး၊ သူ႔၀ုိင္းက်ဴရွင္ က ကေလးေတြဆုိရင္ဘဲ အတန္းထဲမွာ အင္မတန္ ပစားေပးတယ္။
တန္ခူး ေမေမရဲ ့၆၃ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန ့အတြက္ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
အသက္ရာေက်ာ္တိုင္သည္အထိ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြနဲ ့အတူတူ က်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ပါေစ လို ့...။
တန္ခူးနဲ႔ က်ေနာ္ အဲဒါတခု တိုက္ဆုိင္တယ္။ က်ေနာ့္ေမေမလဲ ေက်ာင္းဆရာမပဲ။ က်ေနာ့္ကို အတန္းပိုင္ ႏွစ္ၾကိမ္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ၊ ေျခာက္တန္းမွာ တခါ၊ ရန္ကုန္ကေန နယ္ၿမိဳ႔ကိုျပန္ေျပာင္းေတာ့ ကုိးတန္းမွာတခါ။ အဲဒီ ႏွစ္ႏွစ္လုံး ကံဆုိးမိုးေမွာင္က်တဲ့ ႏွစ္ေတြပါပဲ၊ ဟီးဟီး။ ေရေရလည္လည္ ေဆာ္ပေလာ္တီးခံထိတယ္။ ကုိေပါေျပာတာ က်ေနာ့္ကို ထိတယ္ဗ်၊ က်ေနာ္က အလြန္အင္မတန္ဆိုးတဲ့ေကာင္ေလ။ ေမေမ မထိန္းႏုိင္တာထက္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ေမေမ့ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္က လြတ္လပ္ခဲ့တာလဲ ပါတယ္။
တန္ခူး ရဲ့ ေမေမ
ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္႐ြွင္ပါေစ....
တန္ခူး နဲ႔ ေမေမ
ေမြးေန႔ေတြ ရာေထာင္တိုင္ပါေစ...
ဆရာမတေယာက္၏ ဂုဏ္သိကၶာနွင့္က်င့္ဝတ္ နဲ႕
ေမေမ၏ အနနၲေက်းဇူး ....
ေမေမ ဆရာမ ဆိုေတာ့ ႏွစ္ ဆ အနနၲေက်းဇူး ... ဗ် :)
ျမတ္နုိးေရ...တို႕ေဖေဖလဲေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဆရာေတြရဲ႕ေစတနာက ဘယ္ေတာ့မွေမ့လို႕မရတဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြေပါ့ကိုေဇယ်ာ။ လာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ ေနာက္လဲလာလည္ဖို႕ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။
ကိုေပါေရ...ေကာင္းတာေလးေတြ ေ႐ြးေရးထားတာပါ။ ဆိုးတာေလးေတြ လာဦးမယ္။
သက္ေဝေပးတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ပါေစ။ ဆုေတာင္းေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ။
ကိုေစးထူးေရ...ဘဝတူေတြေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္မလဲ ဆိုးပါတယ္။ ေကာင္းတာေလးေတြ ေ႐ြးေရးထာလို႕။
ေပးတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ပါေစ ထေနာင္းေရ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ကိုစိုးထက္။ ႏွစ္ဆအနနၲေက်းဇူးပါ။
ွအန္တီဆရာမ ရဲ့ ၆၃နွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕ မွသည္ ေနာင္နွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္တိုင္ေအာင္ က်န္းမာေပ်ာ္႐ြွင္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေမြးေန႕ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္နုိင္ပါေစ...ပညာသင္ေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူး..ဘဝအတြက္သင္ခန္းစာမ်ားသင္ေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူး..ေစတနာ, ေမတၱာမ်ားအားအစဥ္ေလးစားလ်ွက္.....
ေမေမ့အတြက္ဆုေတာင္းေလးအတြက္ေက်းဇူးပါ သူငယ္ခ်င္း။
မတန္ခူးရဲ႕ ေမေမ ဒဏ္ေပးပုံေလးက အျပစ္ကင္းလို႕ ခ်ီးက်ဴး ခ်င္ပါတယ္။ လိႈင္တုိ႕ ဆရာ/ ဆရာမေတြ ကေတာ့ ေက်ာင္းသားခ်င္း ၿပိဳင္ေစခ်င္လို႕ သူ႕ထက္ငါ ၾကိဳးစား ေစခ်င္လို႕ တစ္ေယာက္ကို စာေမးလို႕ ရရင္ အဲဒီ စာေျဖႏိုင္သူက သူမ်ားကို ထပ္ေမးရၿပီး စာမရရင္ စာရတဲ့ ေက်ာင္းသားက စာမရတဲ့ ေက်ာင္းသားကို နားရြက္ဆြဲခိုင္းပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ရွက္ၿပီး စာၾကိဳးစား ေစခ်င္လို႕ပါ။ လိႈင္ကေတာ့ အတန္းတိုင္းမွာ အျမဲတမ္း ပထမဆံုး စာေမး ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသူပါ။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ဆယ္တန္း အၿပီး ေလးႏွစ္တိတိ ေက်ာင္းပိတ္ ထား ခံရတဲ့ အရပ္သား အင္ဂ်င္နီယာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္း လိႈင့္ထက္ သံုးႏွစ္ေစာၿပီး ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ အေျခခံ ပညာ အထက္တန္း တုန္းက အတန္းေဖာ္ စစ္အင္ဂ်င္နီယာက လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ရင္ အေၾကြး ဆပ္မယ္ ေတြ႕မယ္လို႕ အၾကိမ္း ခံလိုက္ ရတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္ငန္းခြင္ အႏၲရာယ္ မ်ားတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္နဲ႕ တသက္လံုး လုပ္မစား သလို ဘယ္ေတာ့မွ လူခ်င္း ၿပိဳင္ခိုင္းတဲ့ အလုပ္ကို မလုပ္ဘူးလုိ႕ သႏၵိဌာန္ ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ဆရာ/ ဆရာမ ေတြကေတာ့ ဒီလုိ အျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာမယ္လို႕ စဥ္းေတာင္ စဥ္းစား မိၾကမယ္ မထင္ပါဘူး.. ေက်ာင္းတုန္းက အျဖစ္ေလးေတြကို “ပုခက္ လႊဲက်ယ္” ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးနဲ႕ ျခယ္မႈန္းပါဦးမယ္ … ပုခက္ ဆုိတာ ေျဖးေျဖး လႊဲရင္ စီးလို႕ ေကာင္းသေလာက္ လႊဲက်ယ္ မ်ားရင္ လူျပဳတ္က် တတ္တယ္ မဟုတ္လားေနာ္.. အေနေတာ္ေလး လႊဲတတ္ ခဲ့တဲ့ မတန္ခူးရဲ႕ ေမေမ ေမြးေန႕ မွသည္ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ တိုင္ေအာင္ လႊဲက်ယ္ မွန္ေသာ ဆရာမ၊ မိခင္၊ အဘြား အျဖစ္ ဆက္လက္ တည္ရွိ ေနႏိုင္ ပါေစ။
ိလိုူင္ေရ...ျပည့္စံုတဲ့commentေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ။“ပုခက္ လႊဲက်ယ္” ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေလးက အေတာ္creativeျဖစ္ၿပီး အဓိပၸါယ္ေလးနက္ပါတယ္။ အဲဒီpostေလးသြားဖတ္မယ္။
Post a Comment