ပီတိသက္သက္စားသံုးသူ

သူ႔ကို ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕မိဘေတြက ေလးစား႐ုိေသၾကတယ္။ သူမို႕လမ္းေလ်ွာက္ထြက္ရင္ ကေလး၊လူငယ္၊လူလတ္၊လူၾကီး အကုန္ဝိုင္းျပီး ႐ို႐ုိေသေသ နွုတ္ဆက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ သူ႕နွုတ္ခမ္းေတြ၊သူ႕မ်က္လံုးေတြမွာ ပီတိေတြ ဖုန္းလို႕။ သူ႕အရပ္က အေတာ္ျမင္႕ျပီး၊သူ႕အသားက ျမန္မာပီသစြာ ညိုတယ္။ သူ႕အသံက နူးညံ႕သိမ္ေမြ႕တယ္။ သူက နာမည္ၾကီး ရဲဝန္ေထာက္ေဟာင္းတဦး။ ဗိုလ္ခ်ဴပ္နဲ႕အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ၾကံခံရတဲ႕အမွုရဲ႕ စံုစမ္းေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕မွာ သူပါဝင္ခဲ႕တယ္လို႕ ၾကားဘူးတယ္။ တခါတခါ စိတ္လိုလက္ရ႐ွိရင္ သူငယ္ငယ္က က်ြမ္းက်င္ပိုင္နုိင္စြာ တီးခတ္ေလ႔႐ွိတဲ႔ ေစာင္းၾကီးကိုု တျမတ္တနုိးတီးခတ္တဲ႔အခါ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ခံစားၾကတယ္။ ျမန္မာ႔လက္ေ႐ြးစင္္ တငး္နစ္ခ်ံပီယံတေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ဘူးတဲ႔သူက အသက္အ႐ြယ္ရတဲ႔အထိ လူငယ္ေလးတေယာက္လို ကစားတုန္း။ သူရဲ႕အလုပ္ေၾကာင္႕၊ သူရဲ႕ အားကစားထူးခ်ြန္မုွေၾကာင္႕၊ သူ႕ရဲ႕ေစာင္းတီးပညာေၾကာင္႕ နိုင္ငံျခားကို အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ခဲ႔ဘူးတယ္။

သူ႕မွာအရင္က ေပ်ာ္႐ြွင္ခ်မ္းေျမ႕တဲ႕ မိသားစုကေလးတစု ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ဘူးတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးသမီးက သူနဲ႕လိုက္ဖက္တဲ႔ ပညာတတ္မိန္းမတဦး။ ထက္ျမက္တဲ႔ မိဘနွစ္ဦးကေပါက္ဖြားလာတဲ႔ သားနဲ႕သမီးက ပညာအလြန္ေတာ္တယ္။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းစြာ သူ႕အမ်ဳိးသမီး၊သူ႕သား၊သူ႕သမီးတို႕ အလြန္ေစာစီးစြာ တနွစ္ျပီးတနွစ္ ေလာကၾကီးထဲက စြန္႕ခြါျပီး သူ႕ကိုတေယာက္ထဲ ထားပစ္ခဲ႔တယ္။ ဆရာဝန္ေတာင္္ျဖစ္ခြင္႕မရဘဲ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနရင္း ဘဝတပါးကုိ ကူးေျပာင္းသြားတဲ႔ သမီးေလးအျဖစ္ကို သူအလြန္ယူက်ဳံးမရျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အရင္ဘဝက ပညာဒါနနဲခဲ႔လို႕ ဒီဘဝမွာ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးေတြ ၾကံဳရတယ္ဆိုျပီး အဲဒီကစလို႕ သူ႕ရဲ႕ပညာဒါန မ်ဳိးေစ႔ခ်ဖို႕ နိဒါန္းစခဲ႔တယ္။

အိမ္ေ႐ွ႕မ်က္နွာစာမွာ သံဇကာကြက္ေတြ အျပည္႕ကာထားတဲ႕ သူေနတဲ႔ တထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးၾကီးကို 'ဘဘၾကီးက်ဳ႐ွင္' လို႔အမ်ားကသိၾကတယ္။ သူ႕ကို ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြအျပင္ မိဘေတြကပါ 'ဘဘၾကီး'လို႕ နွုတ္က်ိဳးေနၾကတယ္။ သူက အဂၤလိပ္စာဘာသာတခုထဲကို အသက္အ႐ြယ္မေ႐ြး အဖိုးအခမယူပဲ ပညာဒါနေပးလွူတယ္။ 'ဘဘၾကီးက်ဴ႐ွင္'ရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ယဥ္ေက်းမွုက က်ဴ႐ွင္ျပန္ခ်ိန္ဆို ဘဘၾကီးကိုကန္ေတာ႔ျပီးမွ ျပန္ေလ႔႐ွိတယ္။ 'ဘဘၾကီးက်ဴ႐ွင္'က တျခားက်ဴ႐ွင္ေတြလို ခုံတန္းလ်ားေတြနဲ႔ တတန္းျပီးတတန္း မသင္ဘူး။ ကိုယ္အဆင္ေျပတဲ႔အခ်ိန္ လာသင္ျပီး ၾကိဳက္သေလာက္ေနလို႕ရတယ္။ ၾကမ္းေပၚမွာထိုင္လို႕ရတဲ႕ စားပြဲဝိုင္းေလးေတြ အမ်ားၾကီးေထာင္ထားရာ ကိုယ္အဆင္ေျပတဲ႔ေနရာမွာ ကိုယ္႔ဘာသာ ခံုဝိုင္းေလးခ်ျပီး စာလုပ္ရတယ္။ စာအုပ္စင္ေတြမွာ သူ႕လက္ေရးနဲ႔ အစီအစဥ္တက် ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ႔ အတန္းလိုက္သင္ခန္းစာေတြက စနစ္တက်။ Grammer သင္ခန္းစာေတြကလဲ စီစီညီညီ။ သူက အတန္းတူရာတူရာ နာမည္ေတြေခၚတဲ႔အခါ သူ႕ေဘးမွာ ဝိုင္းထိုင္ျပီး သူသင္ၾကားတာနာယူၾကတယ္။ မူၾကိဳအ႐ြယ္ကေလးကေန ဘြဲ႕ရအလည္ လုပ္ငန္းခြင္ကလူေတြအဆံုး အသက္အ႐ြယ္မ်ဳိးစံု လာၾကတယ္။ သူေမြးထုတ္ေပးခဲ႔တဲ႔ အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူး႐ွင္ေပါင္းက မေ႐မတြက္နုိင္။

က်ြန္မတို႕ငယ္ငယ္ကေတာ႔႔ အဂၤလိပ္စာအေျခခံေကာင္းေအာင္္ မိဘေတြက ေနြေက်ာင္းပိတ္ရင္္ ဘဘၾကီးဆီီ တေနကုန္ပို႔ထားတတ္တယ္။ အပ်င္းၾကီးတဲ႔ ေမာင္ေလးက တခါတေလ ေန႔ခင္းဘက္အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္္ ဘဘၾကီးကျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေခါင္းအံုးေလးလာေပးတတ္တယ္။ ေမာင္ေလး ေက်ာင္းေပ်ာ္ေအာင္္ တင္းနစ္ေဘာလံုးဝါဝါေလးေတြေပးျပီး စိတ္႐ွည္႐ွည္္နဲ႕ စာသင္ေပးတတ္တဲ႔႔ ဘဘၾကီးပါ။ သူ႔အိမ္မွာေန႔တိုင္းေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ စည္ကားေနျမဲ။ အထီးက်န္လြန္းတဲ႔ သူ႔ဘဝ၊ သူ႕အခ်ိန္ေတြကို စာသင္ျခင္းအလုပ္နဲ႕သာ ကုန္ဆံုးေစတယ္။

က်ြန္မ ဘဘၾကီးက်ဳ႐ွင္စတက္္ေတာ႔ ငါးတန္း၊၊ ဘဘၾကီးအသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္။ က်ြန္မ တဣသိုလ္ေရာက္ေတာ႔ က်န္းမာေရးေကာင္းေသးတဲ႔ ဘဘၾကီးက ေသဖို႔အတြက္ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္တဲ႔အခါ က်ြန္မငယ္ေသးေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ သူခနၶာကိုယ္ကို ၾကိဳတင္လွဴဒါန္းျခင္း၊ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မွူေတြအားလံုးၾကိဳတင္လွဴဒါန္းျခင္းေတြကို စတင္ျပင္ဆင္ပါတယ္။ အားကစားသမားတဦးျဖစ္လို႕ ဘဘၾကီးအသက္ေတြ အ႐ွည္ၾကီး ေနရဦးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနမိခဲ႔တယ္။ ဘဘၾကီးေနမေကာင္းျဖစ္ရင္္ ျပဳစုမယ္လို႕စိတ္ကူးထားတဲ႔က်ြန္မ ဘဘၾကီးတကယ္ေဆး႐ုံတက္ရေတာ႔ စာေမးပြဲၾကီးနဲ႔မို႕ ေဆး႐ုံကိုခဏပဲ ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘဘၾကီးရဲ႔ၾကည္လင္ေနတဲ႔ မ်က္နွာေၾကာင္႔ ဘဘၾကီးဘာမွမျဖစ္နုိင္ေသးဘူးလို႕ ယံုၾကည္ေနခဲ႔မိတယ္။ စာေမးပြဲျပီးရင္္ ဘဘၾကီးဆီ အၾကာၾကီးသြားျပီး ျပဳစုမယ္လို႔ အားခဲခဲ႔ေပမယ္႕ ဘဘၾကီးကေလာကၾကီးကစြန္႔ခြါ သြားခဲ႕ပါတယ္။

အသက္႐ွင္တုန္းက ေက်းဇူးဆပ္ခြင္႔ နဲနဲေလးေတာင္မရလိုက္တဲ႔အတြက္ က်ြန္မ အေတာ္ယူက်ံဳးမရျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ သူ႕ေက်းဇူးေတြေၾကာင္႕ အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္မွာ အခက္အခဲမ႐ိွ ယေန႔ထိ ရပ္တည္နိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီေက်းဇူးေတြကိုုျပန္သတိရမိတိုင္း သက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိေနတဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို တတ္နိင္သေလာက္ ေက်းဇူးဆပ္ေနမိတဲ႔ က်ြန္မကို ဘဘၾကီး ေကာင္းရာဘံုဘဝမွ သာဓုေခၚေနလိမ္႔မယ္လို႔ ေမ်ွာ္လင္႔ေနမိပါတယ္။

(ေက်းဇူး႐ွင္ဘဘၾကီးအား ဒီpostေလးျဖင္႔ ႐ုိေသစြာ ဦးညြွတ္ကန္ေတာ႔ပါ၏။)

တန္ခူး 11:45PM 08-Jan-2008