ကိုယ့္ေန႔တေန႕ရဲ႕ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီႁပူတင္းနံေဘးမွာ။ ဒီႁပူတင္းမွာ စိတ္ကူးထဲကလို ခန္းစီးစ ႁဖူလြလြေလးေတြ ရွိမေနဘူး။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ ေလႏုေအး လာရာလမ္းကို မွန္တခ်ပ္နဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ ကာထားေသးရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုဣိရြက္ေလးေတြ ယိမ္းႏြဲ႕ကခုန္တာ ျမင္ရတိုင္း၊ ငွက္ကေလးေတြ စီးေမ်ာပ်ံသန္းတာ ေတြ႕ရတိုင္း ကိုယ္ဟာ သဘာ၀တရားရဲ႕ ဖ်ားေယာင္းမွူေတြေအာက္မွာ တဒဂၤဘ၀ကို ေမ့ေမ်ာလို႕။ ဒီႁပူတင္း ေပၚမွာ ေကာင္းကင္ၾကီးက ျပာတလွည့္၊ ညုိတခါ မာယာေတြ မ်ားလိုက္ပါဘိ။ ေကာင္းကင္ျပာမွာ တိမ္ပန္းခ်ီေတြ ေရးတဲ႔ေန႔ဆို ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ ကိုယ္႔စိတ္ေတြ ပန္းနုေရာင္ ကုဣိပန္းေလးေတြလို ေပါ့ပါး လန္းဆန္းလို႔။ နုပ်ိဳလတ္ဆတ္လုိ႕။ မၾကာခဏ ဝဲပ်ံသြားတဲ႔ ေလယာဥ္နဲ႔ အတူ ကိုယ့္စိတ္ေတြက တြဲခိုလြင္႔ေမ်ာ သြားတတ္ေသး။ တခါတခါ အေမ႔အိမ္ဆီိ၊ တခါတခါ စြယ္ေတာ္ေတြဆီ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေလးေထာင္႔စပ္စပ္ လမ္းေလးေတြမွာ L plateေတြနဲ႔ သင္ေမာင္း ကားႁဖူႁဖူေလးေတြက ေနွးေနွးေကြးေကြး။ ဆိုယ္ကယ္ေလးေတြက ပု႐ြက္ဆိတ္တန္းလို စီစီညီညီ။ ပ်င္းရိျငီးေငြ႔ဖြယ္ ေန႕လည္တခ်ိဳ႕ဆို ဇရက္ကေလးေတြက ဒီႁပူတင္းမွာ ခိုနားျပီး ကိုယ့္ကို အေဖာ္လုပ္ေပးၾကတယ္။ ငယ္ကလို ဇရက္ေလးေတြ ေရတြက္ျပီး အတိတ္ မေကာက္တတ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာခဲ႔ျပီ။ အႁငိုးၾကီးၾကီးနဲ႔ မိုးသည္းထန္တဲ႔ေန႔ေတြဆုိ စို႐ႇြဲခ်မ္းတုန္ျပီး ကိုယ္႐ွိရာကို အားကိုးတၾကီး လွမ္းေငးတတ္တဲ႔ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြ ေတြ႕ရင္ ငိုခ်င္တယ္။ ခြင္႔လြတ္ပါ ဇရက္ကေလးေတြရယ္။ ကိုယ္ဟာ ပိတ္ထားတဲ့ ႁပူတင္းနံေဘးမွာမို႔။ ႁပူတင္းရဲ႕ ဒီဘက္ျခမ္းမွာေတာ႔ သဘာဝတရားကို ေမ့ေလ်ာ႔ေနတဲ႔လူတခ်ဳိ႕။ ဘဝ အဓိပၸါယ္ဆိုတာ ပိုက္ဆံ႐ွာျခင္း၊ ေစ်းဝယ္ထြက္ျခင္း၊ စားေသာက္ျခင္း လို႕သူတို႕က ဆိုၾကတယ္။ သူတို႕အတြက္ ပန္းဆိုတာ ဆိုင္ကပြင္႔တာ၊ အသီးဆိုတာ ဆိုင္ကသီးတာ။ ဘာသာစကားကြဲတဲ႔ ရယ္ေမာသံေတြၾကားမွာ ေနြးေထြးမွူေတြက ေပ်ာက္ဆံုးဆဲ။ ဒီေတာ႔ လူေတြအမ်ားၾကီးၾကားမွာ ပိတ္ထားတဲ႔ ႁပူတင္းနံေဘးက အထီးက်န္ ကိုယ္႔ဘဝ။ ဘဝဆိုတာ ကိုယ္ေရးေနတဲ႔ program တပုဒ္လို အေျဖထုတ္ရလြယ္ရင္ ဒီႁပူတင္းနံေဘးက အျမန္ဆံုးေျပးထြက္ခ်င္ရဲ႕။ ေရေနာက္ေတြ ေသာက္ခ်င္ေသာက္ရ ျမက္ေျခာက္ေတြ ဝါးခ်င္ဝါးရ။ မရည္႐ြယ္ဘဲ ဒီႁပူတင္းနံေဘးမွာ ႐ြက္ေျခာက္ေတြ အခါခါေႂကြလို႕ ႐ြက္သစ္ေတြ အလီလီေဝခဲ႔ေပါ႔။ ဆနၵနဲ႔ဘဝ၊ ျဖစ္ခ်င္တာ နဲ႔ ျဖစ္သင္႔တာ၊ ေပ်ာ္ရာနဲ႔ေတာ္ရာ ညီမ်ွျခင္းေတြ ဆြဲရင္း လြဲျပီးရင္း လြဲေနေတာ႔။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဒီႁပူတင္းနံေဘးမွာပဲ...။
တန္ခူး
5:22pm 24-Jan-2008
9 comments:
ဒီျပဳတင္းနံေဘးမွာ....
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္လို႕ ပိတ္ထားတဲ့ ျပဴတင္းနံေဘးမွာ အျပင္ေလာကကိုေတာင္ မျမင္ဖူးၾကရရွာဘူးတဲ့
ဒို့လဲအဲဒီ့မွန္ကုိခြဲၿပီးထြက္ေၿပးခ်င္တယ္.....
တို႔အပါအဝင္ဒီလိုခံစားခ်က္တူေနသူေတြအမ်ားႀကီးေပါ့တန္ခူးေရ..အဲဒီခံစားခ်က္ေတြကို ပိုၿပီးပီၿပင္ေအာင္ေရးဖြဲ႕ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူး။
ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း
ျမင္ေတြ ့ေနရတာကေတာ့ Monitor . . .။
အျပင္ေလာကတို ့အဲဒီမွန္ျပဴတင္းတို ့ဆိုတာ
မေတြ ့ဖူးတာ ၾကာလွေပါ့။
ညဘက္မွာ ၾကယ္ေတြကုိ ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။
တိမ္ေတြ ေတာက္ေနတဲ့ ေန၀င္ဆည္းဆာကုိေရာ တေမ့တေမာ ထုိင္ၾကည့္ျဖစ္ေသးရဲ႕လား။ ဒီက Life Style ကေတာ့ အဲသည္လုိ အေျခအေနေတြ၊ အခြင့္အေရးေတြ မေပးစြမ္းႏုိင္ဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ခံစားခ်က္ေတြ တူညီၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တန္ခူးပုိ႔စ္ကုိဖတ္ရင္း အထက္တန္းတုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာကေလးကုိ မွတ္မိေသးေတာ့။
What is this life if, full of care,
We have no time to stand and stare.
No time to stand beneath the boughs
And stare as long as sheep or cows.
No time to see, when woods we pass,
Where squirrels hide their nuts in grass.
No time to see, in broad daylight,
Streams full of stars, like skies at night.
No time to turn at Beauty's glance,
And watch her feet, how they can dance.
No time to wait till her mouth can
Enrich that smile her eyes began.
A poor life this if, full of care,
We have no time to stand and stare.
လင့္ခ္ ထားတယ္ ဆိုတာ ဒီေနရာကပဲ လာေျပာသြားတယ္ေနာ္။
ပန္ေရ...ဟုတ္တယ္။ သူတို႕အတြက္ အလင္းတစ...ႂကိုးစားတုန္းေလ...။
နွင္းပန္းေရ...စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါဖို႔ဆိုတာ...။
ထေနာင္းေရ...ခံစားခ်က္ေတြတူလာတဲ႔အခါ...။
ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္သက္ေဝ...။တို႔လဲ အဲဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး ႂကံုခဲ႔ဖူးတယ္။
ကိုေပါေရ...ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းလား?ေ႐ြးဖို႔ အေၾကာင္းရယ္က ဖန္လာတာလား။ ကဗ်ာေလးနဲ႔ထပ္တူေပါ႔။
ပန္ေရ။ linkေပးတာ ေက်းဇူးကမာၻပါ။ တို႔ကို က်န္တဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြလို ရင္းရင္းနွီးနွီး ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ခင္ပါေနာ္။
မ…
တနင့္တပိုး ခံစားသြားရတယ္..
မၽွေဝခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါအိမ့္ရယ္...။
Post a Comment