ဟိုးေအာက္ေျခ ဧရာ၀တီျမစ္ဆိပ္ကေန ေျမနီလမ္းကေလးအတုိင္း တက္လာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြက အသားနီနီဆံပင္မနက္တဲ့ နိုင္ငံျခားသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္…။ ျခေသၤ့ၾကီးနံေဘးက ဒီေျမနီလမ္းေလး တဖက္တခ်က္မွာ ျမန္မာ့ရိုးရာပစ ၥည္းေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္တန္းေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းတာမို ့ ဓာတ္ပံုေတြ လိုက္ရိုက္ေနမိတယ္…။ ခေမာက္ေရာင္စံုေလးေတြကလဲ လိုခ်င္စရာ…။ ခ်ည္ထည္၀တ္စံုေလးေတြက အသင့္ခ်ဴပ္ျပီးသား ဆုိက္စံုရွိတာမို ့ ေကာက္၀တ္လုိက္ရံု…။ အမွတ္တရ တီရွပ္ေဖြးေဖြးေလးေတြကလဲ စတစ္ကာပံုမ်ိဳးစံုနဲ ့….။ ဒီဘက္မွာ အေအးဆိုင္… ဟုိဘက္က သစ္သားနဲ ့လုပ္ထားတဲ့ လက္မွဳပစၥည္းေလးေတြ… ျပီးေတာ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေလးေတြ…။ ထူးျခားတာက တခ်ိဳ ့အမ်ိဳးသမီးေတြ လက္နွစ္ဘက္ထဲမွာ ပခံုးေပၚမွာ ကိုယ္ေပၚမွာ ေခါင္းေပၚအထိ လြွားထားတဲ့ ခ်ည္ထည္ေတြ တီရွပ္ေတြ…။ ဆုိင္မွာ ခင္းရုံတင္မက လူေပၚမွာခင္းထားတာေတြ ့ရတယ္…။
ခုန ကိုယ္လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ နိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြ ဆိုင္တန္းနားအေရာက္မွာ အ၀တ္ေတြက ေရာင္းဖို ့ ကိုယ္ေပၚမွာ ခင္းထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ ့ သူတို ့နားကို အံုသြားတယ္…။ တခ်ိဳ ့အမ်ိဳးသမီးေတြက ေနပူထဲက တက္လာလို ့ ေခ်ြးျပန္ေနတဲ့ နိုင္ငံျခားသားမိန္းမေတြကို သူတို ့လက္ထဲက လက္ကိုင္ပု၀ါနဲ ့ေခြ်းသုတ္ေပးၾကတယ္… မ်က္နွာေပၚက ေခြွ်းကို ရုတ္တရက္လွမ္းသုတ္ေပးတာ ခံရေတာ့ တခ်ိဳ ့က မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျပဳအမူကို ျပံုးျပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို ့ ေျပာတယ္… တခိ်ဳ ့ကေတာ့ သူ ့အသားထိတာကို အေတာ္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနတဲ့ပံုနဲ ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္… မလုပ္ပါနဲ ့လို ့ ေျပာတယ္…။ ကိုယ့္နွဳတ္ေတြ ဆြံ ့အသြားတယ္…။ ကိုယ္တကယ္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ဒီျမင္ကြင္း…။
ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြ ဒီဘက္ကစားလုိက္ေတာ့ ေရသန္ ့ဘူးထဲက ေရကို ေရခြက္ထဲ ထည့္ျပီး နုိင္ငံျခားသားတေယာက္ကို ပါးစပ္နားေရခြက္ေရာက္ေအာင္ တိုက္ေပးေနတာ ေတြ ့ရတယ္…။ တခ်ိဳ ့က ကိုယ့္ဆိုင္က ခံုကို ခ်ေပးျပီး အနားယူခုိင္းလို ့ ေနာက္တေယာက္က ယပ္ခတ္ေပးေနတယ္…။ အဲဒီလို…. အင္း… ခရီးဦးၾကိဳတယ္ပဲ ဆိုၾကပါစို ့ေလ…. ခရီးဦးၾကိဳျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ သူတို ့ဆုိင္က ပစၥည္းေလးေတြကို တစာစာ ေရာင္းၾကတယ္…။ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ခပ္စိတ္စိတ္ေလးကို ခါးမွာကပ္ျပျပီး ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို ့ ေရာင္းတဲ့လူရွိသလို… ခေမာက္ကေလးကို ေခါင္းမွာ ေစာင္းျပျပီး ေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို ့ေရာင္းတဲ့လူလဲရွိတယ္…။
တခ်ိဳ ့နုိင္ငံျခားသားေတြက တခ်က္ၾကည့္ျပီး စိတ္မ၀င္စားသလုိ ထြက္သြားေတာ့ ကိုယ္ေပၚမွာ ဆင္ေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အုပ္လုိက္ လိုက္သြားၾကတယ္…။ ဘုရားၾကီးနားမွာ… ေခါင္းေလာင္းၾကီးနားမွာ… ။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ အားနာလို ့ ၀ယ္လိုက္ၾကတယ္…။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေစ်းဆစ္ၾကတယ္…။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ စိတ္ပ်က္တဲ့ပံုနဲ ့ ေဆာရီးေဆာရီးလို ့ ျငင္းတယ္…။ ျငင္းလဲ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ ့လုိက္ေရာင္းၾကတယ္…။
အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို တခုခ်င္းလုိက္ၾကည့္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ အေတာ္ကို နာက်င္မိတယ္…။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လံုးပန္းၾကရတဲ့ ေစ်းသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ ့ခဲ့ဘူးေပမယ့္ ဒီလိုျမင္ကြင္းမိ်ဳးကို မျမင္ခဲ့ဖူးဘူး…။ ဘုရားေစာင္းတန္းမွာ ဒီကပန္း၀ယ္ပါ ဟုိကပန္း၀ယ္ပါလို ့ တစာစာေအာ္ေရာင္းၾကေပမယ့္ အတင္းေတာ့ ေနာက္က လုိက္မေရာင္းၾကဘူး…။ ေတာ္ျပီေနာ္ မ၀ယ္ခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္ အလုိက္သိစြာ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကတယ္…။ ေဖာ္ေရြစြာ ခရီးဦးၾကိဳျပဳၾကတဲ့အခါ ခ်ိဳျမတဲ့အျပံဳးေလးနဲ ့ အကူအညီလိုရင္ မေနွာင့္ေနွးပဲ ေပးၾကတာ ထက္မပိုဘူး…။ ေခြ်းသုတ္ ေရတုိက္ ယပ္ခတ္ေလာက္ေအာင္ထိေတာ့ မလိုဘူးလုိ ့ကိုယ့္ရင္ထဲ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ ့ ေတြးမိတယ္…။ ျပီးေတာ့ သူတို ့ေခြ်းသုတ္ ေရတိုက္ ယပ္ခတ္ၾကတာ နိုင္ငံျခားသားေတြကိုခ်ည္း…။ ကိုယ့္အေနနဲ ့ အဲဒါေတြက သူတို ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ေနၾကရတာလို ့ နားလည္ေပးလို ့ရေပမယ့္ ေဖာ္ေရြတာနဲ ့ေအာက္က်တာ မတူဘူးဆုိတာေလာက္ေတာ့ ရွင္းျပေနခ်င္မိတယ္…။
ကိုယ့္ဆိုင္အခင္းအက်င္းနဲ ့ ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေတြ ျမတ္နိုးစရာေကာင္းေနရင္ ခ်ိဳျမတဲ့အျပဳံးေလးနဲ ့ ေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံရင္ပဲ လံုေလာက္ပါျပီ…။ တကယ္လို ့မ်ား သူတို ့ကို နားေစခ်င္ရင္လဲ အရိပ္ရတဲ့ ေနရာမွာ ခံုတန္းေလးတခု စီစဥ္ေပးထားရုံပါပဲ…။ ေအးျမတဲ့ ေရေလး ကုသိုလ္လုပ္ခ်င္ေတာင္ ဆိုင္ေလးနားမွာ ေရအုိးစင္ေလးတခု ထားလုိက္ရင္ကို ေဖာ္ေရြမွဳကို ေတြ ့ေနရပါျပီ…။ လူတေယာက္က မေတာင္းဆိုပဲ လူတေယာက္မလိုအပ္ပဲ အကူအညီေပးျခင္းဟာ တခါတေလ ကူညီရာမေရာက္ပဲ ေနွာက္ယွက္ရာေရာက္တတ္တယ္ဆိုတာ သူတို ့ခမ်ာ မသိရွာၾကေလျခင္းလုိ ့ ကိုယ္အားမလိုအားမရနဲ ့ စိတ္မေကာင္း အေတာ္ျဖစ္မိပါတယ္…။ ကုိယ့္ဆီက ပစၥည္းေလးေရာင္းရဖို ့ ေမွ်ာ္ကိုးစိတ္နဲ ့ ကူညီတာက သိပ္ေပၚလြင္လြန္းေနေအာင္ ရိုးအလြန္းတာကိုလဲ ဂရုဏာသက္မိတယ္…။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမွဳကို အထင္တၾကီး လာေလ့လာသူေတြကို ကိုယ့္ရဲ့ မရည္ရြယ္တဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္ အထင္ေသးစရာမ်ားျဖစ္သြားခဲ့ရင္ ဆိုတာကို မစဥ္းစားနုိင္တဲ့ သူတို ့ရဲ့ အားနည္းခ်က္ကို အဲဒီတထုိင္တည္း ျဖည့္လို ့ရရင္ ျဖည့္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္…။
တကယ္ေတာ့… သူတို ့မသိၾကတာပါ… သိရဖို ့အခြင့္မရၾကတာပါ… သိရဖို ့ အကူအညီမဲ့ၾကတာပါ… ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးေတာ့ သူတို ့ကို သိဖို ့ေမွ်ာ္လင့္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတြ ့တယ္…။ ေမွ်ာ္လင့္မိတာက ကိုယ္… ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို ့က ကိုယ့္တာ၀န္…။ ေနာက္ဆံုး တာ၀န္ရွိတာက သူတို ့မဟုတ္ပဲ ကိုယ္ျဖစ္ေနပါလားဆိုတာ ျမင္လာမိတယ္…။ ဟိုတေလာက တက္ျဖစ္တဲ့ အစည္းအေ၀းတခုမွာ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတပါး ဆံုးမစကားကို ကိုယ္သြားသတိရတယ္…။ တကာမၾကီးတို ့က ျပႆနာပဲေျပာေနၾကတာကိုးတဲ့ solutionကုိ မေတြးၾကမေဆြးေႏြးၾကဘူးတဲ့…။ ဟုတ္ပ့ါ… ကိုယ္တို ့ေတြ ရပ္ေနတာက ျပႆနာမွာတင္…။ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္…။ ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းရွံဳးတာ ဘယ္လိုခံစားရသလဲတဲ့…။ ကိုယ့္မွာ မင္းကြန္းဖီလင္သာမရွိရင္ ငိုမိဦးမလားပဲ…။ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာလိုက္တယ္… ဘာမွမခံစားရဘူးလို ့…။ တုိင္းျပည္မခ်စ္လုိ ့မဟုတ္ပါဘူး…။ ေဘာလံုးကို မခင္တြယ္လုိ ့မဟုတ္ပါဘူး…။ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားတာပါလို ့….။ ေဘာလံုးသမားေတြခမ်ာ အေျခအေနေပးသေလာက္ သူတို ့တတ္နုိင္သေလာက္ ၾကိဳးစားၾကတာပါ…။ တူတူပဲေပါ့…။ နုိင္ဖို ့အခြင့္မရၾကတာပါ… နိုင္ဖို ့အေျခအေနမေပးၾကတာပါ…။ ကိုယ္လား… ကိုယ့္ဘယ္သူ ့ဆီကမွ solution မရွာပါဘူး…။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆီကပဲ solution ရွာတယ္…။ ငါတုိင္းျပည္ ငါခ်စ္တယ္ ငါ့လူမ်ိဳးငါခ်စ္တယ္ဆို ငါဒီထက္ပိုလုပ္ရဦးမွာပါလားလို ့…။
တန္ခူး
8:52pm 27-Dec-2013
အျမင့္ေၾကာက္္တတ္တဲ့ကြ်န္မက ေတာင္တန္းေတြကို ပင္လယ္ထက္ပိုလို ့ျမတ္နိုးတတ္တယ္…။ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြရွိတဲ့အရပ္မွာ ေနခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီေတာင္တန္းၾကီးေတြကို အေရာက္သြားဖို ့ေတာ့ ကြ်န္မက ေၾကာက္ေနတတ္ျပန္တယ္…။ ခရီးသြားၾကမယ္ဆိုလဲ ေတာင္တန္းေတြဆီသာ အာသီသပိုေနျပန္တာ အခက္ေပါ့…။
တရားမရွိတဲ့ကြ်န္မက ၾကီးေလေၾကာက္တတ္ေလ…။ ငယ္ငယ္က ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ရွမ္းျပည္ ကေလာ၊ ေတာင္ၾကီးျမိဳ ့ေလးေတြ သြားရင္ တေျဖးေျဖးျမင့္တက္လာတဲ့ ရွဳခင္းေတြကို ကားျပဴတင္းကေငးရင္း လြတ္လပ္စြာေပ်ာ္ေနတတ္တာ…။ ေတာင္တက္လမ္းနဲ ့ ပတ္သက္လို ့ ဘာမွမစဥ္းစားမိ… ဘာမွမပူပန္မိ…။ ထင္းရူးပင္ေတြ… အေလ့က်ပြင့္ေနတဲ့ ပန္း၀ါ၀ါေတြ… လိေမၼာ္ပင္ေတြက ကြ်န္မကို ဆဲြေဆာင္လြန္းေနတာလဲ ပါမွာေပါ့…။ ငယ္တုန္းကအေတြးေတြကလဲ ရဲရင့္လြတ္လပ္ေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား…။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄နွစ္ေလာက္က သားနဲ ့အတူ အဲဒီလမ္းကို သြားေတာ့ ကြ်န္မေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တဲ့ အျမင့္ေၾကာက္ေရာဂါက စိုးရိမ္မွဳနဲ ့ေရာေထြးေရာက္လာခဲ့တယ္…။ လမ္းေလးေတြက တခ်ိဳ ့ေနရာမွာ အေတာ္က်ဥ္းျပီး ကားဘီေလးတ၀က္သာ နင္းမိတယ္လုိ ့ စိတ္ထင္မိတဲ့အခါလဲရွိ…. အခ်ိဴးအေကြ ့ေတြမ်ားတဲ့ လမ္းေတြေရာက္တဲ့အခါ သားရင္ဘတ္ေလးကို အသာဖိလို ့ ဘုရားစာေတြ အခါခါ ရြတ္မိတဲ့အခါလဲရွိ… ေတာင္တန္းေတြခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာက္ ရွဳခင္းေတြၾကားမွာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ နစ္ေမ်ာသြားတာလဲရွိနဲ ့… ကြ်န္မစိတ္ေတြဟာ တေတာင္ဆင္း တေတာင္တက္ ေတာင္တန္းေတြလို တက္လုိက္က်လိုက္နဲ ့ေလ…။ မျမင္ဘူးတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြနဲ ့ လြတ္လပ္စြာေပ်ာ္ေနတဲ့သားေလးကို ျမင္ရေတာ့ ကြ်န္မေၾကာက္စိတ္ေတြက ေ၀းေ၀းလြင့္လို ့ေပါ့…။ အဲဒီနွစ္က သားကို ေတာင္တန္းေတြနဲ ့စမိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့နွစ္…။
ငယ္ငယ္က က်ိဳက္ထီးရိုးရာသီဆို သူမ်ားေတြသြားက်ရင္ အရမ္းသြားခ်င္ခဲ့တာ…။ အိမ္ကခြင့္ျပဳလို ့ သြားခြင့္ရခဲ့တာ အာအိုင္တီဒုတိယနွစ္မွာပါ…။ တန္ခုိးၾကီးလြန္းတဲ့ ဆံေတာ္ရွင္က်ိဳက္ထီးရီုးဘုရားကို ဖူူးခ်င္လြန္းတာေၾကာင့္ အျမင့္ေၾကာက္တဲ့ကြ်န္မ ေတာင္ေတြ တခုျပီးတခု ေက်ာ္ျဖတ္မိခဲ့တာကို သတိေတာင္ မထားမိခဲ့တဲ့အထိ ေပ်ာ္ရြွင္ခဲ့တာ…။ မနက္ေစာေစာ ေနေတာင္မျမင္ရခင္ မီးထုတ္ေတြကိုင္ျပီး တက္ခဲ့တာ ကြ်န္မတို ့အုပ္စုထဲမွာ ကြ်န္မနဲ ့အမတေယာက္က အျမန္ဆံုး…။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ ့ အေကာင္ဘေလာင္ေတြ ဘာလုိ ့မ်ား မေတြးမိေအာင္ ငယ္တုန္းက ရဲရင့္ခဲ့ပါလိမ့္ဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္အံ့ၾသမိတဲ့အထိ…။ ဟုိးအေ၀းက မွဳန္ျပျပ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားကို ဖူးေမွ်ာ္လိုက္ရတဲ့ ၾကည္နူးမွဳက ေျပာျပလို ့မရနိင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ…။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚအေရာက္မွာေတာ့ ေရြွေရာင္၀င္းေနတဲ့ အံ့ဖြယ္က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားကို ၾကည္ၾကည္ညိဳညိဳဖူးေမ်ွာ္ရင္း အေ၀းက ကြ်န္မျဖတ္ေက်ာ္လာရတဲ့ ေတာင္တန္းေတြကို ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာေငးၾကည့္ရင္း ရပ္ကြက္ထဲက ဘုရားပြဲက ရဟတ္ေလးစီးရတာကို မ်က္ရည္က်ေအာင္ ေသြးပ်က္ခဲ့တာကို ျပန္ေတြးျပံဳးမိတယ္…။ အဲဒီတုန္းက ေတာင္တန္းေတြကို ခ်စ္တဲ့စိတ္က အျမင့္ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကို အနိုင္ပုိင္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေပါ့…။ အဲဒီေတာင္တန္းေတြဆီကို သားကို ေခၚသြားဖို ့ ကြ်န္မစိတ္ေတြ မရဲရင့္ေသးေတာ့ သားေလးခမ်ာ ခုထိမေရာက္ဖူးေသးရွာဘူးေလ။
အညာသူကြ်န္မ အညာကိုခ်စ္ေတာ့ အညာက သိပ္မစိမ္းစိုတဲ့ေတာင္တန္းေတြကိုလဲ ခ်စ္မိတာ သိပ္ေတာ့မဆန္းပါ…။ ကြ်န္မတို ့ျမင္းျခံျမိဳ ့ေလးေရာက္ဖို ့ ျဖတ္ေက်ာ္သြားရတဲ့ ေတာင္သာေတာင္တန္းေတြက သိပ္မျမင့္လြန္းတာမို ့ ကြ်န္မအတြက္ အေတာ္သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွပါတယ္…။ အိမ္ေထာင္မက်ခင္က ခဏခဏေရာက္ခဲ့တဲ့ မန္းစက္ေတာ္ရာအသြားလမ္းက ေတာင္ေတြကလဲ ရွမ္းျပည္ကေတာင္ေတြေလာက္ ကြ်န္မကို ေၾကာက္စိတ္သိပ္မေပးခဲ့တာမို ့ ခုခ်ိန္မွာ သားနဲ ့အတူသြားဖို ့ ၀န္မေလးေပမယ့္ သားေက်ာင္းပိတ္ရက္မဟုတ္တာေၾကာင့္ အခြင့္မရေသး…။
ဒီတေခါက္ေတာ့ သားကို အညာအိုေအစစ္လုိ ့ေခၚလုိ ့ရတဲ့ စိမ္းလန္းတဲ့ ပုုုပၸားေတာင္ဆီကို ေခၚသြားခဲ့တယ္...။ မီးေတာင္ေတြအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားတဲ့သားက မီးေတာင္ေဟာင္းၾကီးရွိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ခဲ့တာမို ့ အေတာ္ကို စိတ္လွဳပ္ရွားခဲ့တာ...။ အရမ္းလွတဲ့ေတာင္မၾကီးေတာင္ တက္ပါမယ္ ပူဆာေနလို ့ ကြ်န္မတို ့မနဲရွင္းျပရေသးတာ...။ ငယ္စိတ္နဲ ့ရဲရင့္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မက မတ္လြန္းတဲ့ ပုုုပၸားေတာင္ကလပ္တက္ရတာကိုေတာ့ သိပ္မရဲရင့္ခဲ့...။ ငယ္ကတည္းက ေတာင္ထိပ္သာ ေရာက္တယ္ မ်က္ရည္ေတြ ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ ့... တကယ့္သဲထိတ္ရင္ဖိုပါ...။ လက္ရမ္းမရွိတဲ့ သံေလွခါးထစ္ေတြကလဲ ကြ်န္မကို အေတာ္ကို စိတ္ဒုကၡေပးတတ္ေသးပါတယ္...။ အရမ္းေဆာ့တဲ့ေမ်ာက္ေတြကလဲ တခါတေလ ေျခာက္လွန္ ့တတ္ေသးရဲ့...။ အဲဒီလို ရာဇ၀င္ရွိတဲ့ ပုုုပၸားေတာင္ကလပ္ကို သားက တက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွေတာ့ သားကို ေရာက္ဖူးေစခ်င္တ့ဲ ကြ်န္မ အားေမြးလို ့ တက္ရပါေတာ့တယ္...။
အေဖနဲ ့အေမက ကြ်န္မအေၾကာင္းသိသူမို ့ ျဖစ္ပါ့မလားတဲ့...။ အသက္ ၆၇ရွိျပီျဖစ္တဲ့အေဖက ကြ်န္မကို ခုထိကေလးေလးလို ထင္ေနတာမို ့ စိတ္မခ်လို ့ လိုက္လာမလုိ ့လုပ္ေတာ့ တားရပါေသးတယ္...။ သားကို သူ ့အေဖနဲ ့လြွတ္လုိက္လုိ ့ရေပမယ့္ အျမဲစိုးရိမ္လြန္တတ္တဲ့ ကြ်န္မ စိတ္မခ်နုိင္ပါဘူး။ ေနာက္တခုက သားရဲ့ ပထမဆုံးအေတြ ့အၾကံဳ သားေျခေထာက္နဲ ့ ေတာင္တက္ျခင္းကို သားဘယ္လိုမ်ား ခံစားရလဲဆိုတာ ကြ်န္မကျမင္ခ်င္သူ...။ ဒီေတာ့ မိခင္တေယာက္ရဲ့ စိတ္သက္သက္နဲ ့ သားနဲ ့အတူ ေတာင္တက္ခဲ့ပါတယ္...။ ေျခလွမ္းတုန္တုန္ေတြနဲ ့ အသက္ ရ၀ ေက်ာ္ အဘြားၾကီးလို တက္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို သားနဲ ့သူ ့အေဖက သေဘာက်လို ့မဆံုး...။ ဒီၾကားထဲ ေျခရာထပ္ေအာင္ လုိက္တတ္တဲ့ ေမ်ာက္ေတြကလဲ ေၾကာက္ရေသး...။ ေလွခါးထစ္ေတြကို မၾကည့္ပဲ တက္တတ္တဲ့ သားကို စိုးရိမ္ရေသးနဲ ့... ကြ်န္မအျဖစ္က ျမင္ရသူကို အေတာ္ မအီမသာ ျဖစ္ေစပါတယ္...။ မတ္ေစာက္တဲ့ ေလွခါးထစ္ေတြကို အေျပးအလြွားတက္သြားတဲ့ နုိင္ငံျခားသားေတြက ကြ်န္မကို ျပံဳးစိစိနဲ ့...။ အရင္က ကြ်န္မကို ေသြးပ်က္ေစခဲ့တဲ့ သံေလွခါးေတြမွာ စတီးလက္ရမ္းေလးေတြ တပ္ထားေပးလို ့ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္...။
ျမင့္လာေလေလ ေလေတြက ၾကမ္းလာေလေလမို ့ ေလွခါးလက္ရမ္းေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္မိျပီး ေျခလွမ္းေတြက ပိုေနွးျပန္တယ္...။ ေအာ္... ငါနဲ ့ဂ်ဴး၀တၴဳဖတ္တုန္းက ခ်င္းေတာင္ေတြဆီ အေရာက္သြားဦးမယ္လို ့ စိတ္ကူးမိတာ အံ့ပါရဲ့လုိ ့ ကိုယ့္ကိုယ္ေတြးျပံဳးမိေသးတယ္...။ ဟုိးေတာင္ထိပ္ေရာက္တဲ့အခါမွ ေတာင္တန္းေတြခ်စ္တဲ့စိတ္က အျမင့္ေၾကာက္စိတ္ကို အနုိင္ယူသြားေတာ့တယ္...။ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္မၾကီးကို အေတြ ့မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေလထဲလြင့္ျပီး ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို ့ သတိရပါေတာ့တယ္...။ အိတ္ထဲက ဖုန္းေလးထုတ္ျပီး ဓာတ္ပံုရုိက္မလုိ ့ အလုပ္မွာ ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခု ရုတ္တရက္ၾကီးျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္...။
ေတာင္တန္းၾကီးေတြကို ျမင္ျပီး ကြ်န္မေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တဲ့ ကိုေရြွေမ်ာက္ကေလး တေကာင္က ကြ်န္မအိတ္ထဲက ပလပ္စတစ္အိတ္ေလးကို ျဖတ္ခနဲ လုသြားတာပါပဲ...။ သူက အစာအိတ္လုိ ့ ထင္လုိ ့ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္...။ ခက္တာက အဲဒီပလပ္စတစ္အိတ္ေလးထဲမွာ ကြ်န္မပိုက္ဆံအထုတ္လုိက္ ပါသြားတာပါပဲ...။ ဘာမွ မသိတဲ့သားကေတာ့ ေမ်ာက္လည္ေလးရဲ့ လုပ္ရပ္ကို အူတက္ေအာင္ ရယ္ေနလို ့ သူ ့အမ၀မ္းကဲြေလးက တားပါတယ္...။ ကြ်န္မမတ္ေလးက ေမ်ာက္ကို ျပန္ေခ်ာက္ေတာ့ ေမ်ာက္က ျပန္ရန္ေထာင္ရင္း ပလပ္စတစ္အိတ္ကေလးကို လြွတ္ခ်လုိက္မိသြားပါတယ္...။ သြားျပီ.. ဟိုးေတာင္ေတြေအာက္ကို က်ျပီလုိ ထင္တာ မွားသြားပါတယ္...။ ကံေကာင္းစြာ ေတာင္ေစာင္းေလးမွာ တင္ေနတာမုိ ့ ကြ်န္မဇာတ္လုိက္ေက်ာ္ ခင္ပြန္းက ၀မ္းလ်ားေမွာက္ယူေပးေတာ့ ကြ်န္မပိုက္ဆံထုတ္ေလး ျပန္ရပါတယ္...။ သဲထိတ္ရင္ဖုိ ဇာတ္လမ္းမွာ သားကေတာ့ ေပ်ာ္ရြွင္ေနေလရဲ့...။ အဲဒီေမ်ာက္ေလးပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလုိပါ... ကြ်န္မေတာင္အဆင္းလမ္းမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြေတာင္ ခပ္ေမ့ေမ့။
သားကေတာ့ တိရိစာၧန္ေလးေတြခ်စ္တတ္သူမို ့ ေမ်ာက္ေလးေတြ ဘာလုပ္လုပ္ခ်စ္ေနတတ္ပါတယ္...။ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ခါနီးမွ သူအစာေကြ်းခ်င္တယ္ဆုိလို ့ အစာေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးဆီက ၀ယ္ျပီး သူ ့ကိုပဲ ေက်ြးခိုင္းလုိက္ပါတယ္...။ သူတို ့က အထာသိသူေတြမိုလား...။ ေမ်ာက္ေတြလည္လိုက္ပံုက အစာထုတ္ကို တထုတ္ခ်င္းမစားပဲ လက္ထဲမွာ နုိင္သေလာက္သယ္ျပီးမွ တေနရာယူျပီး စားၾကတာ...။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ သားေဇာနဲ ့ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္ တက္သြားတဲ့ ကြ်န္မကို အေဖနဲ ့အေမက အံ့ၾသလုိ ့။ မိခင္ေမတၱာေပးတဲ့ အင္အားေတြ ရဲရင့္ျခင္းေတြနဲ ့ တက္ခဲ့တဲ့ ေတာင္တက္ျခင္းပါပဲ...။
သဘာ၀တရားရဲ့ အလွအပနဲ ့ နဲနဲေ၀းတဲ့ ျမိဳ ့ျပမွာ ေနရတဲ့ သားကို သဘာ၀တရားကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ ေတာင္တန္းေတြခ်စ္တဲ့ အျမင့္ေၾကာက္တဲ့ ကြ်န္မ ေတာင္တန္းေတြဆီ အေရာက္ပို ့ေပးေနဦးမွာပါ...။ ေတာင္တန္းေတြခ်မ္းသာတဲ့ ကြ်န္မတို ့ တုိင္းျပည္ကေတာင္တန္းေတြဆီကို မိခင္ေမတၱာကေပးတဲ့ ရဲရင့္ျခင္းေတြနဲ ့ သားနဲ ့အတူသြားဦးမွာပါ...။ ဘ၀မွာ ဘယ္အခက္အခဲမဆို ရင္ဆိုင္တတ္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္တန္းေတြ ျမင့္ပါေစ တုိ ့ေတြတက္နိုင္တယ္ဆိုတဲ့ “ေတာင္ၾကီးဖ၀ါးေအာက္” ဆိုတဲ့ ေတာင္တက္ျခင္းက ရတဲ့အင္အားေတြကို သားေသြးသားေတြထဲ စီး၀င္ေစဦးမွာပါ…။
တန္ခူး
7-Dec-2013 11:36pm
