လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ရက္က ဒီနိုင္ငံရဲ့ ရပ္ကြက္တခုမွာ ၃ ေလာင္းျပိုင္ လူသတ္မွ ုတခု ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သတ္သည့္သူက ၄ ေယာက္ကို သတ္တာ တေယာက္က ကံေကာင္း၍ မေသခဲ့။ ခုထိေတာ့ ေဆးရံုမွာ။ ေသသူနဲ ့ ဒဏ္ရာရသူ အားလံုး အမိ်ဳးသမီးေတြခ်ည္း။ တအိမ္ထဲေနသူ ေယာက်ၤားသားကို လူသတ္တရားခံ ျဖစ္နိုင္ေျခ အမ်ားဆံုး အေနနဲ ့ ဖမ္းဆီး သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီလူကလဲ မရုန္းမကန္ မျငင္းပဲ ေအးေအးလူလူ အဖမ္းခံခဲ့သည္တဲ့။ ဘာေၾကာင့္ သတ္လဲ၊ ျပႆနာအရင္းခံက ဘာလဲ… ဒါေတြ အားလံုးကို ခုထိ မသိရေသး။ သတင္း အစအနကို အိမ္နီးနားခ်င္းေတြဆီကပဲ ရေသးတယ္။
အခင္းျဖစ္သည့္ ညက ရန္ျဖစ္သံ၊ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္သံ၊ ေျပးလြွားသံ၊ ေကာင္မေလးေတြရဲ့ မလုပ္ပါနဲ ့မလုပ္ပါနဲ ့လို ့ ေအာ္သံေတြကို အိမ္နီးခ်င္းေတြ ၾကားရသတဲ့။ လူေျခတိတ္တဲ့ ညအခ်ိန္မွာမို ့ အသံေတြက အေတာ္ကို သိသာထင္ရွားမွာ အမွန္ပါ။ ေနာက္ဆံုး ပက္ပက္စက္စက္ သတ္ခံရတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ ေကာင္မေလး အိမ္ေနာက္ေဖး ျပူတင္းေပါက္က ျပုတ္က်လာမွ ရဲတိုင္ျပီး လွ ုပ္လွ ုပ္ရွားရွား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရဲေရာက္လာလို ့ ေျခရာခံလိုက္ေတာ့ ၂ ေယာက္က ေသျပီး တေယာက္က ေသြးအိုင္ထဲမွာ ေသလုေသခ်င္။ ဒီလို လူသတ္မွ ုေတြဆိုတာ နိုင္ငံတိုင္းမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မ သြားေတြးမိတာက တကယ္လို ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက အခ်ိန္မွီသာ ရဲကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္နုိင္ရင္ ၃ ေယာက္ထိ အသက္မဆံုးသြားနိုင္ဘူး ဆိုတာကိုပါ။ အဓိက ျပႆနာက တရားခံ နဲ ့ တရားလိုေတြရဲ့ ျပႆနာ မွန္ေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလးေၾကာင့္လဲ ပါေနတယ္ဆိုတာ သြားေတြးမိတာပါ။ အို… မေျပာရဲပါဘူး… ကိုယ့္လာ အႏၱရာယ္ေပး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ… လို ့ ဆင္ေျခေပးရင္ ကိုယ့္အိမ္ကေန ရဲကို ဖုန္းေလး တခ်က္ ေကာက္လွည့္တာ အဲဒီတရားခံက ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ။ ဟင္းေညွာ္နံ ့ေလးေတာင္ မခံနုိင္လို ့ သဲသဲလွ ုပ္ ရဲအေၾကာင္းၾကားတတ္တဲ့သူေတြက ဒီလို ကိစၥၾကီးမွာ ကိုယ္နဲ ့မဆိုင္သလို ဘာသိဘာသာ ေနတတ္တာ အံ့ၾသစရာပါ။
ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ အံ့ၾသစရာေတာ့ မေကာင္းျပန္ဘူး။ သူ ့သတ္တာ င့ါသတ္တာမွတ္လို ့ ဆိုတဲ့ ဘာသိဘာသာစိတ္က အရင္းခံတာပဲမိုလား။ ေညွာ္နံတာက ငါနံတာေလ… ငါ့ထိခုိက္လို ရဲတိုင္တယ္… င့ါမထိခိုက္ရင္ ငါနဲ ့မဆိုင္… အတၱအေတြးေတြေၾကာင့္က လြဲလို ့ ဘာမ်ားျဖစ္နုိ္င္မလဲ။ ဒီနိုင္ငံမွာက နိုင္ငံက အရမ္းက်ဥ္းေတာ့ တိုက္ခန္းေတြနဲ ့ေနၾကရတာ မ်ားပါတယ္။ တိုက္ခန္းပံုစံအရ အက်ယ္အ၀န္း ကြာေပမယ့္ ျခံနဲ ့၀န္းနဲ ့ ေနရတာထက္ စာရင္ တအိမ္က ျဖစ္ပ်က္ေနတာ တခ်ိဳ ့တ၀က္ကို အိမ္နီးခ်င္းေတြက ပိုသိနိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ အိပ္ခန္း ၂ ခန္း ပါတဲ ့ တိုက္ခန္းေတြဆို အိမ္ေဘးအိမ္က ေခ်ာင္းဟန္ ့သံေတာင္ ၾကားနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္… အခန္းထဲမွာ လူမသိသူမသိ ေသေနၾကတာ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိတဲ့ အျဖစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားရပါတယ္။ အဓိကက တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ေႏြးေထြးရင္းနွီးမွ ု မရွိပဲ ဘာသိဘာသာ ေနၾကလို ့ပါပဲ။ တခ်ိဳ ့ဆို အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ေနျပီး ဓာတ္ေလွကားထဲ ေတြ ့လို ့ေတာင္ ျပံုးျပ မႏွ ုတ္ဆက္ၾကပါဘူး။ မေတြ ့တာၾကာျပီေနာ္… ေနေကာင္းရဲ့လား ဆိုတဲ့ နွ ုတ္ဆက္စကား တခြန္းနွစ္ခြန္းမ်ားဆိုလိုက္ရင္ င့ါကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ လာေမးေနတာ စပ္စပ္စုစု… ႏိုင္ငံၾကီးသား မပီသလိုက္တာ ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ ့ ရင္ဆိုင္ၾကရပါတယ္။ ဒီနိုင္ငံသူ ကြ်န္မ အရာရွိ ကိုယ္တိုင္ သူ ့အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ့ သူစိမ္းဆန္မွ ုကို မခ်င့္မရဲ ျငီးညူတတ္ပါတယ္။
မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ထဲမွာမို ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ဘာေတြ စိတ္၀င္စားဖို ့ အခ်ိန္မရဘူးလုိ ့ ဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ ၂၄ နာရီလုံး အလုပ္လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေလးနဲ ့ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ဘာသိဘာသာ သာမေနရင္ ေႏြးေထြးရင္းနွီးဖို ့ အခ်ိန္ရိွပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို မနက္ေစာေစာ ေအးတိေအးစက္ မ်က္ႏွာေသတခု ေတြ ့ရတာထက္စာရင္ ေႏြးေထြးတဲ့ အျပံုးေလး တခုကို ပိုျမင္ခ်င္မွာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလို ရင္းႏွီးမွ ုေတြက တဆင့္ တေယာက္ အခက္အခဲ တေယာက္ကူညီလာတတ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေလး ျဖစ္တည္လာမွာပါ။ အဲဒီ သံေယာဇဥ္ကမွ တေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနရင္ တေယာက္က ကယ္တင္ဖို ့ ေစတနာေလး ေမြးဖြားလာမွာေပါ့။
ကြ်န္မကေတာ့ ကိုယ့္နိုင္ငံရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ အက်င့္ေလးကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ကစတာကို ေစာင့္ေနတတ္တဲ့သူေတြလဲ ရိွတယ္မိုလား။ သူမွ မျပံုးတာ ငါကဘာလို ့ ျပံုးမွာလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္တာေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ကိုယ္ကပဲ စျပီး နွ ုတ္ဆက္ပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူကစ ကိုယ္ကစေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အတူတူ ရင္းရင္းႏွီးနွီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ ကြ်န္မသားဆို အိမ္ေဘးနားက အန္တီနဲ ့အန္ကယ္ေတြ ့ရင္ လိုက္လုိက္နွ ုတ္ဆက္တတ္လို ့ အန္တီ၊အန္ကယ္တို ့ရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ အျပံုးေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာမွ ုေလးေတြ ေတြ ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မခင္ပြန္းက နဂိုက စကားနည္းတဲ့အျပင္ ဒီလိုနိုင္ငံေရာက္လာေတာ့ ပိုျပီး စကားလံုးေတြ ရွားပါးကုန္လို ့ ဆြဲဆြဲေခၚရပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းအသစ္ေရာက္လာရရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခရီးသြားလို ့ မျမင္တာ ၾကာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မက လမ္းမွာေတြ ့လို ့ နွ ုတ္ဆက္ေမးရင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းက ဟန္ ့တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ဒီနိုင္ငံရဲ့ ဘာသိဘာသာစိတ္ၾကီး သူ ့ဆီကူးသြားမွာ စိုးလို ့ သူ ့ကိုပါ အတင္း စကား၀ိုင္းထဲ ဆြဲေခၚတတ္ပါတယ္။
ဘာသိဘာသာ စိတ္ၾကီးက ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသိသာဆံုးလဲ ဆို ျမန္မာျပည္အလည္ျပန္ျပီး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိိန္ဆို ပိုသိသာပါတယ္။ ဟိုမွာက ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမေတာ္ ဘတ္စ္ကားေပၚေတြ ့တာေတာင္ ကူညီတတ္ၾက ေဖာ္ေရြတတ္ၾက။ ဒီေရာက္ေတာ့ ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးေတြလို မ်က္ႏွာေသၾကီးေတြနဲ ့ ေတြ ့ရ။ အဲဒီ အကူးအေျပာင္း ကာလေလးက အေနရအေတာ္ခက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ သားေလးေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာဆို ကေလးေလးေတြ ေတြ ့ရင္ ကိုယ္နဲ ့သိသိ မသိသိ ျမူလိုက္ ျပံုးျပလိုက္ ပါးေလးေတာင္ဆြဲတတ္ၾကေသး။ ဒီေတာ့ ကေလးေလးေတြက ေမတၱာေတြရေတာ့ ေပ်ာ္။ သားက အဲဒီအက်င့္ပါလာျပီး ဒီေရာက္ေတာ့ ဟုိလူ ့ေတြ ့ရယ္ျပ၊ ဒီလူ ့ေတြ ့ ရယ္ျပ… သူျပန္ရတာက မ်က္နွာေသၾကီးေတြ ဆိုေတာ့ သူ ့ၾကည့္ျပီး ကိုယ္က ၀မ္းနည္းမိတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆို ကေလးက မေတာ္တဆေလး ထိမိတာက အစ စားေတာ့၀ါးေတာ့မလို ၾကည့္တတ္တယ္။
တနိုင္ငံလံုး အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့လုိ ့ မဆိုလိုေပမယ့္ အမ်ားစုက အဲဒီလို ဆိုတာ မျငင္းနိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ေႏြးေထြးမွ ုေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မအထက္က နိဒါန္းခ်ီတဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြက လူမသိ သူမသိ ကယ္တင္မယ့္ ပတ္၀န္းက်င္မရွိပဲ ျပီးဆံုးသြားရပါတယ္။ ဒီနိုင္ငံမွာ ခဏလာေနသူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေျခခ်ေနမယ့္သူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္… အဲဒီေၾကာက္စရာ သူစိမ္းဆန္လြန္းတဲ့ ေအးစက္စက္ ဘာသိဘာသာ စိတ္ဓါတ္ၾကီးကို မကူးစက္ပါေစနဲ ့လို ့ သတိေပးပါရေစ။
တန္ခူး
12:30pm 22-Sep-2008
အမတန္ခူးေရ ဘာသိဘာသာေနတတ္တဲ့ စိတ္က ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္။
ReplyDeleteအမတန္ခူးသားေလးလို မ်က္ႏွာေသေတြျပန္ရတာေတာ့ ညီမလည္း ခဏခဏပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အမိေျမမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္။ အမိေျမမွာပဲ ေနခ်င္တယ္ အမရယ္။
ဘာသိဘာသာေနခ်င္တဲ့ စိတ္ကေတာ့ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနရမယ္ အမေရ။
မမိုက္လိုက္တာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက က်ေနာ္တို ့ျမန္မာေတြဆိုရင္ေတာ့ ဆြဲတာေတြ ေျဖာင္းဖ်တာေတြ လုပ္ၾကမွာပဲ တစ္ျခားအရာေတြမခ်မ္းသာေပမယ့္ အဲ့ဒီစိတ္ကေလးေတြခ်မ္းသာၾကတဲ့ လူမ်ိဳးျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူမိတယ္ ။ ျမန္မာ့စိတ္ရင္း ကူညီျခင္းတဲ့ ေကာင္းလိုက္တဲ့ဆိုရိုးေလး....ဘာသိဘာသာေနတတ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ လူအသက္ေတြေၾကြခဲ့ရတာ စိတ္မေကာင္းစရာ..။
ReplyDeleteဟုတ္တယ္ အမ တန္ခူးေရ..။
ReplyDeleteဘာသိဘာသာ တဲ႔။ အကုန္လုံး stress ေတြ အလုပ္ေတြနဲ႔ ျပဳံးလို႔ေတာင္ မျပႏိုင္ၾက။
ခ်ိဳသင္းကေတာ႔ ကိုယ္႔ဓေလ႔ေလး မေပ်ာက္ခ်င္လို႔ ျပံဳးျပရတာ ၀န္မေလးခဲ႔ဘူး။ အမ သားေလး လိုေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ တခ်ိဳ႔ေတြက ေအးခဲသြားၿပီ။
စကၤာပူက ကမၻာေပၚမွာ ရာဇ၀တ္မႈအနည္းဆုံးဆုိၿပီး (အေထာက္အထားမဲ့) အခမဲ့ ေၾကာ္ျငာေပးေနတဲ့၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးတန္မဲ့ စကၤာပူစိတ္၀င္ေနတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြ ဖတ္သင့္တဲ့ပုိ႔စ္တခုပါဘဲ။
ReplyDeleteမတန္ခူးရဲ့ ပို့စ္ကိုဖတ္ၿပီး
ReplyDeleteကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ျပန္သတိရၿပံဳးမိသြားတယ္..
ေမလထဲမွာ ဒီအိမ္ကိုစေျပာင္းေတာ့ ည ၉ နာရီေလာက္မွာ..ဆင္ထားတဲ့ကုတင္တန္း
ျပဳတ္က်လို့ သူငယ္ခ်င္းကျပန္ဆင္၊ တူနဲ့ထူတယ္..
ေအာက္ထပ္က တရုတ္မတက္လာၿပီး complaint လာေတာ့တာပဲ..သူ့ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္
ေတာင္းပန္လြွတ္လိုက္ပါတယ္..ကိုယ္ေတြကလည္း ညဖက္ဆူမိတာကိုး..တူလည္းဆက္မထုေတာ့ဘူး..
ဒါေပမယ့္ေနာက္ေန့က် အိမ္ကို ရဲေတြေရာက္လာတယ္..တူထုတဲ့အမွဳအတြက္..:D..ေနာက္မလုပ္ဖို့လာသတိေပးတာ ..ရဲေတြကေတာ့ ေျပေျပလည္လည္ပါပဲ...
ေၾသာ္..စိတ္ႀကီးလိုက္တဲ့ စင္ကာပူက တရုတ္မ..
:))))))))))))))))
hi,
ReplyDeleteIn here its enviroment is like that one. i have really experience last five years at near bugis junction. one crying child walking on the road and finding missing parents and asked for help. i really suprised because that day so many ppl around, some of the ppl sitting on the bench. but nobody went and approached him for help. normally it is very easy to help, just call the police or bring him to customer service. in the end i really can not take it such behaviour and bring him to customer service. what i want to say it, here such kind of small help also nobody want to help although there are around twenty ppl passing. really suprise! is there any such kind of things in other countries. pls share !
အမ..ပထမဆံုးေျပာခ်င္တာက အမ ထင္တာမွန္တယ္။
ReplyDeleteခုေျပာမွာက အမအတြက္စာမူခ..ဟီး
အမေရ.. အဲလိုပဲ ျမတ္ႏိုးေတာ့ ဂ်ပန္မွာကို အေဆာင္ေနရတာကိုေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ အိမ္ခန္းမွာဆိုေတာ့ တေယာက္တည္းပဲရယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာက ေတြ႔ရင္ သိသိမသိသိ မနက္ဆို အိုဟိုင္းရိုး နဲ့ ညဆို ကြန္ဘန္းဝါး လုပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ဒီတခုေတာ့ ေခါင္းေလးညႊတ္ပီး လုပ္ျဖစ္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒီက ယဥ္ေက်းမွဴကေတာ့ ေရာက္စတုန္းက ေခါင္းမညြတ္တတ္တဲ့ ျမတ္ႏိုး ေတာ္ေတာ္ က်င့္ယူရပါတယ္။ ခုေတာ့လဲ အသားက်သြားပါပီ..။
အမေရ... ျမတ္ႏိုးကို ေကာ္မန္႔ေတြအမ်ားၾကီးေပးခဲ့လို႔ ေက်းဇူးးးပါ..။
မတန္ခူးေရ.. ဒီမွာက လူေတြကေတာ့ ဘာသိဘာသာေနတက္ၾကတာ လြန္လြန္းးပါတယ္။ က်ေတာ္တို႔ဆီမွာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကြာလြန္းပါတယ္။ က်ေတာ္တို႔ဆီမွာက သိသိ မသိသိ အျပဳံးေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာပါပဲ..
ReplyDeleteျမန္မာဓေလ့ကေတာ့ ျမန္မာမွာပဲ ရွိႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ့ အမေရ။ ခံစားခ်က္မဲ့ စက္ရုပ္ေတြၾကားမွာ ေနရသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ပဲျပန္ေနမယ္ အမၾကီးေရ။
ReplyDeleteေမတၱာျဖင့္
ၿမိဳ႕ျပဆန္မႈရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြလို႕ ေျပာလို႕ရမယ္ထင္ပါတယ္။
ReplyDeleteျမန္မာျပည္မွာေတာင္မွ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ေတြနဲ႕ နယ္ေတြနဲ႕ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အနည္းနဲ႕အမ်ား ကြာလာၾကသလိုေပါ့။
ကိုယ့္ေျမက ဓေလ့စရိုက္နဲ႕ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ အကိုက္ဆံုးပဲေနာ္.
ၾကပ္သပ္ေနတဲ့ ရထားေပၚ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ထိခ်င္စိတ္မရွိပါဘဲ မေတာ္တဆေလးထိမိတာကို ကြ်တ္ေတြက်က္ေတြလုပ္ေနတဲ့လူေတြကို လွုိင္သာယာကားတစ္ေခါက္ ၃၅ တစ္ေခါက္ေလာက္မ်ား အစီးခုိင္းလိုက္ရရင္ ဘာသိဘာသာစိတ္ကေလးေတြေပ်ာက္ျပီး ခင္ခင္မင္ခင္ တစ္ေယာက္တစ္လက္တြဲႏုိင္ေကာင္းတယ္ ထင္မိတယ္။ စမ္းၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား အစ္မ...
ReplyDeleteမတန္ခူးေလးေရ...
ReplyDeleteဒီမွာလည္း ၅၀%က ဒီလိုေတြဘဲ ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ျမိဳ ့ေလးက အျပံဳးျမိဳ ့လို ့ နာမည္ေပးထားၾကတာ...
အားလံုးကေတာ့ သိသိ မသိသိ ျပံဳးျပတတ္ၾကပါတယ္...။
တစ္ခ်ိဳ ့ကေတာ့ မ်က္ႏွာမာၾကီးေတြနဲ ့ဗ်ာ..။
က်ေနာ္တို ့ အမိတိုင္းျပည္ေလာက္ လူမႈေရး
စိတ္ဓါတ္ေကာင္းတာ ကမၻာမွာ မရွိပါ..။
မတန္ခူးေရ...
ReplyDeleteမတန္ခူးေျပာမွကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ဆန္းစစ္ရေသးတယ္
ငါ..အျပံဳးနည္းပါးေနျပီလားလို႔...
တန္ခူး ေရးထားတာကို အစ အဆံုးဖတ္..
ReplyDeleteသက္ျပင္းကို ခ်...။
အင္း... ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈေတာ့ ရွိစၿမဲ ဆိုတဲ့ ထံုးကို ႏွလံုးမူၿပီး ကိုယ့္ဖက္က စၿပီး မ်က္ႏွာေၾကာေလး နဲနဲ ေလွ်ာ့ၾကည့္လိုက္ၾကဖို ့ဘဲ သတိေပး တိုက္တြန္းၾကရမယ္ထင္ပါရဲ ့ ေနာ္..။
ဘေလာ႔နီးၿခင္းတစ္ေယာက္လာ၍ နုတ္ဆက္သြားပါတယ္ ။ ေရာက္ၿဖစ္ ဖတ္ၿဖစ္ေသာ္လည္း မွတ္ခ်က္မေရးခဲ႔တာပါ ။ ခင္မင္လ်က္ ။ေမာင္တိန္
ReplyDeleteအိမ္နီးခ်င္းလာပါသည္။
ReplyDeleteအမေရ.. ဒီမွာေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္.. ဒါေပမယ့္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲမဟုတ္ၾကပါဘူး။ ကုိယ့္အရပ္နဲ႔ေတာ့ မတူတာ အမွန္ပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘးနားကအိမ္ခန္းက ဘယ္သူေတြရွိလဲဆုိတာ အခုထိ ၂ ႏွစ္ရွိေတာ့မယ္.. တကယ္ကုိ မျမင္ဖူးဘူးအမေရ.. တျခားအထပ္က လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ႏႈတ္ဆက္တာေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္.. မရင္းႏွီးၾကဘူး။ မွတ္လည္း မမွတ္မိပါဘူး။ ရုံးမွာလည္း အဲဒီလုိပါပဲ။ အလုပ္စကား၊ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ေလာက္ေတာ့ ေျပာလုိ႔ရတယ္.. ဟန္ေဆာင္တာေတြမ်ားလုိ႔ ပုံမွန္ပဲ ေနျဖစ္တာမ်ားပါတယ္.. သူတုိ႔ကလည္း ကုိယ့္ကုိ မေရာခ်င္ ကုိယ္ကလည္း မေရာျဖစ္ဆုိေတာ့ အားလုံးဟာ အမေျပာသလုိ ဘာသိဘာသာပါပဲ..
ReplyDeleteဟုတ္တယ္ေနာ္ ... ဒီမွာက ေဖာ္ေရြရင္ သူတို႔ဆီက ဘာယူမွာလဲဆုိတဲ့ အၾကည့္ေတြရွိတတ္တယ္... ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ဓာတ္ေတြကူးကုန္ပါတယ္... ဘာသိဘာသာပဲေနမိပါတယ္...
ReplyDeleteသူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ပဲ ေျပရမလား။ အဆင္မေျပတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ မကူးဆက္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္ေလ ေကာင္းေလေပါ့အမေရ။
ReplyDeleteသုခမိန္(E-Journal)
တစ္ကမၻာလံုး ခင္ခင္မင္မင္ေနတတ္တဲ့ စိတ္ရွိရင္ ေကာင္းမယ္ဗ်ာ။
ReplyDeletepauk ေျပာ သလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ဆန္းစစ္ရ အုံးမယ္၊
ReplyDeleteငါ..အျပံဳးနည္းပါးေနျပီလားလို႔.... ဟုတ္တယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ သူတင္းရင္ ငါတင္းမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္
ကေလး၀င္မိတာအမွန္ပါ။ stress မ်ားတဲ့အခ်ိန္ ဆို ပို
ဆိုးတယ္ မတန္ခူး ေရ။
ွွ
pauk ေျပာ သလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ဆန္းစစ္ရ အုံးမယ္၊
ReplyDeleteငါ..အျပံဳးနည္းပါးေနျပီလားလို႔.... ဟုတ္တယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ သူတင္းရင္ ငါတင္းမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္
ကေလး၀င္မိတာအမွန္ပါ။ stress မ်ားတဲ့အခ်ိန္ ဆို ပို
ဆိုးတယ္ မတန္ခူး ေရ။
ွွ
တန္ခူးေရ...
ReplyDeleteေနမေကာင္းဘူးဆို..။ ဘာျဖစ္တာလဲ.. ဖ်ားတာလား..။ အခုတေလာ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ဖ်ားၾကတယ္။
Take care...
By the way, တန္ခူးကို Tag ထားတယ္..။ ေနေကာင္းမွေရးေလ... ေနာ္..။
အစ္မၾကီးး က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ေနာ့္ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစ ေနေကာင္းလားေမးဖို ့လာတာ မသက္ေ၀က ေျပာတာေတြ ့ျပီး ေနျမန္၂ေကာင္းပါေစပဲ ဆုေတာင္းသြားေတာ့တယ္ ။
ReplyDeleteဘယ္အရပ္ကဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ လူနဲ ့လည္းဆိုင္ပါတယ္။
ReplyDeleteလူလို္သိတတ္တဲ့ သူ ေကာ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့လူေကာ ေနရာတိုင္းေဒသတိုင္းမွာပါ။
အမတန္ခူးေရ သက္သာလား။
ReplyDeleteအစာအိမ္ျဖစ္ေနတာလားဗ်။
အမျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစေနာ္။
ဆန္ျပဳတ္ေလးပို႔ေပးရမလား။
မတန္ခူးေရ...
ReplyDeleteေနမေကာင္းဘူးလား..
ဘာျဖစ္တာလဲ..
ေနျမန္ျမန္ေကာင္းပါေစ...ေနာ္..
တန္ခူးေရ ေနမေကာင္းဘူးလား။ ပထမေတာ့ ဒီ Post အတြက္ Comment မေရးေတာ့ဘဲ ဘာသိဘာသာေလး ေက်ာ္သြားေတာ့ မလားလို႔။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေနႏိူင္ပါဘူး။ ဒီမွာ ဒီမွာ ဒါေလး... ခ်ိဳခ်ိဳေလး.. Comment ေဆးေလး.. ေသာက္. ေပ်ာက္.
ReplyDeleteအဲ.. လိမၼာတယ္။ ေနေကာင္းသြားၿပီေနာ္။
မတန္ခူးေရ
ReplyDeleteေနမေကာင္းဘူးဆိုလို႔ သားသား ကူထိန္းေပးရေအာင္ လာတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး နားလိုက္ပါ။ ျမန္ျမန္ ေနေကာင္းပါေစလို႔ ေဆးလဲ လာတိုက္ပါတယ္။ ဗမာပီပီ ဘာသိဘာသာ မေနတတ္လို႔ပါ အမေရ..။
အမေရ ေနေကာင္းပါေစေနာ္...
ReplyDeleteမေရ.. ေနမေကာင္းဘူး၊ အစာအိမ္ျပန္ျဖစ္ေနတယ္ဆုိ။ အခုေရာ သက္သာသြားျပီလား အမ။ အစားမွားလုိ႔လားဟင္၊ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစ။ အမ ေနမေကာင္းျဖစ္တာတို႔ အလုပ္မအားတာတုိ႔ဆုိ အရမ္းသိသာတယ္.. ပုိ႔စ္ေတြ မတက္လာေတာ့ရင္ တခုခုျဖစ္ေနျပီဆုိတာ သိတယ္.. :(
ReplyDeleteမတန္ခူးေရ...
ReplyDeleteအခုသက္သာသြားျပီလား
ကြ်န္ေတာ့္ဆီလာလည္လို႔ေက်းဇူးပါ..
ေနာက္ျပီးး
မ ေပါက္ ပါ...
ဟီးဟိ
အမ.. အခုမွ ခနလာဝင္ၾကည့္တာ.
ReplyDeleteအမေနမေကာင္းဘူးတဲ့..း(
အခုေကာင္းသြားပီလားဟင္။
အစားအေသာက္ဂရုစိုက္ပါ။
မဇနိေရ… ဟုတ္တယ္… တို ့လဲ ကိုယ့္တိုင္းျပည္စုတ္စုတ္ေလးပဲ ေပ်ာ္မိတယ္…
ReplyDeleteေမာင္မ်ိဳးေရ… တို ့နို္င္ငံဆို ရန္ျဖစ္ရင္ဆြဲတတ္တာ တားတတ္တာ... ဟုတ္တယ္… စိတ္ေကာင္းေလးခ်မ္းသာတာေပါ့… တို ့ေဖေဖဆို ရန္ျဖစ္ရင္ အိမ္ထဲကေန အရင္ဆံုးထြက္သြားတာ… ဆြဲဖို ့ေလ…
ခ်ိဳသင္းေရ… ျပံုးေနတတ္မယ့္ ခ်ိဳသင္းမ်က္နွာေလးကို ခ်ိဳသင္းစာေတြ ဖတ္ျပီး ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနတယ္… အေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းမွာပဲ…
ကိုေပါေရ… ဟိုတေန ့က သတင္းစာမွာ ရာဇ၀တ္မွ ုအမ်ားဆံုးျဖစ္တာ ျပည္ၾကီးေတြေၾကာင့္လို ့ စစ္တမ္းေကာက္တာ ဖတ္လိုက္ရတယ္… ဒါေပမယ့္လဲ ခုေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာျပည္ၾကီးေတြ…
sin dan larေရ… ၾကံုဖူးေတာ့ ပိုသိတာေပါ့ေနာ္… တို ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆို မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္းေၾကာင့္ ရဲတိုင္ခံရတာေလ….လာလည္တာ ေက်းဇူးပါ… ေနာင္လဲ လာလည္ဖို ့ဖိတ္ေခၚပါတယ္….
Anonymousေရ… ကေလးေလးသနားပါတယ္ေနာ္… ေတာ္ေသးတယ္…ကယ္မယ့္သူနဲ ့ေတြ ့လ္ို ့…
ျမတ္နုိးေရ… အေျဖမွန္တယ္ဆိုလို ့ ၀မ္းသာပါတယ္… ဂ်ပန္ေခါင္းညြွတ္တာေတာ့ နာမည္ၾကီးပဲေနာ္… ဒီမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ ေခါင္းမညြွတ္ဘူး…
ဟုတ္ပါတယ္ ပုလုေကြးေရ… တကယ္ေတာ့ အျပံုးေလးတခုေပးရတာ မပင္ပန္းပဲ ဘာလို ့မ်ား တြန္ ့တိုေနၾကပါလိမ့္…
အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္မယ္လို ့ တို ့လဲေၾကြးေၾကာ္ေနတုန္းပဲ ကိုေတာင္ငူေရ…
ပန္ေျပာတာ ျဖစ္နို္င္ပါတယ္… ဒီနိုင္ငံမွာေရာ အေနာက္နိုင္ငံတခုမွာ ေနဖူးတဲ့ တို ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္… ဒီနိုင္ငံေလာက္ ဟိုမွာ အျပံုးမဆင္းရဲဘူးတဲ့ ပန္ေရ…
ဟားဟား…. ရြာသားေလးအၾကံမဆိုးဘူး… ဘာသိဘာသာစိတ္ေပ်ာက္မလား… ေရ ၃၅ခါပဲ ခိ်ဳးၾကမလား မသိ…
ကိုသစ္နက္ဆူးေရ… အျပံုးျမို ့ေလးမွာ ေနခြင့္ရတာ ကံေကာင္းတာေပါ့ေနာ္…
ေပါက္ေရ… ျပန္ဆန္းစစ္ေတာ့ ဘယ္လို အေျဖရလဲ…
ဟုတ္ပါတယ္ သက္ေ၀ေရ… မ်က္ႏွာေၾကာေလး သတိထားျပီး ေလ်ာ့ၾကပါလုိ ့…
imaginary clouds no 2 ေရ… ဘေလာ့နီးခ်င္းေတြ ခုလုိ ဆံုရတာ ေပ်ာ္စရာ… ေရာက္ျဖစ္တယ္သိရလို ့ ၀မ္းသာပါတယ္… ေနာင္လဲ လာလည္ဦးေပါ့… လဘက္သုတ္ရယ္ ေရေႏြးၾကမ္းရယ္ အဆင္သင့္လုပ္ထားမယ္…
မမေရ… မဂၤလာပါ…
ဟုတ္ပါရဲ့နုေရ… ဟန္ေဆာင္တာေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ ျပန္ျပန္ေျပးခ်င္တယ္…
ကိုပီတိေရ… အင္း… ေဖာ္ေရြတာကို ဘာသာျပန္မွားတဲ့သူေတြနဲ ့က်ေတာ့လဲ…
ကိုသုခမိန္ေရ… သူ ့အရပ္သူ ့ဇာတ္မွာ ကိုယ္က ဇာတ္ဆရာခိုင္းတာနဲ ့လြဲလြဲေနေတာ့…
အဲဒီလိုဆို ကမာၻၾကီးက ဒီထက္ပိုလွပေနခ်င့္စရာေပါ့ ေကာင္းကင္ကိုေရ…
Skyblueေရ… ဟုတ္ပါ့… တခါတေလ ကိုယ္လဲ ဒီလိုပဲ… စိတ္ကိုမနဲေလ်ာ့ရတယ္…
သက္ေ၀ေရ… သတင္းေမးတာေက်းဇူးပါ… ရင္ထဲေႏြးသြားတာပဲ… အစာအိမ္ျပႆနာပဲေလ… တက္ဂ္တာလဲေက်းဇူးေနာ္…
ေမာင္မ်ိဳးေရ… ေမာင္မ်ိဳးအမဆိုေတာ့ အစာအိမ္ျပႆနာပဲ… ခုေတာ့ ေကာင္းသြားပါျပီ... သတိတရ သတင္းေမးတာ ေက်းဇူးပါေနာ္…
ဟုတ္ပါတယ္ဂ်ဴနိုေရ… ေနရာတိုင္းမွာ အဆိုးနဲ ့အေကာင္းဒြန္တြဲေနတတ္ၾကတာ အမွန္ပါပဲ… ဒါေပမယ့္ တခါတေလက်ေတာ့ ဓေလ့ထံုးစံ၊ ယဥ္ေက်းမွ ု နဲ ့ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနလိုက္ျပီး ရိုင္းတတ္ ယဥ္တတ္ၾကတာကိုး… လာလည္တာ ေက်းဇူးပါေနာ္… ေနာင္လဲ လာလည္ဖို ့ ဖိတ္ေခၚပါတယ္…
မဇနိေရ… ကိုယ့္ညီမေလးက အဲလို လာေမးေတာ့ ေရာဂါက ေပ်ာက္ေရာ… ေက်းဇူးပါညီမေရ…
ေပါက္ေရ… အစာအိမ္တုတ္ေကြးတဲ့… ဒီမွာ ပိုးမြွားေတြကလဲ ေပ်ာ္ျမူးပါ့… သတင္းေမးတာ ေက်းဇူးပါညီမေရ…
မ ေရ… ေကာ္မန္ ့ေဆးေလး အစြမ္းထက္ခ်က္… ေရာဂါေတြ ယူပစ္လိုက္သလိုပဲ… ေက်းဇူးပါ မ ရယ္…
ခိ်ဳသင္းေရ… သားေလးကလဲ အန္တီခ်ိဳသင္းနဲ ့ဆို ေပ်ာ္မွာ… နားလိုက္လို ့ရယ္ ဒီဘေလာ့ဂ္သံေယာဇဥ္ေတြရဲ့ အၾကင္နာေၾကာင့္ရယ္… ေကာင္းသြားပါျပီ….
ရြာသားေလးေတာင္းတဲ့ဆုနဲ ့ျပည့္သြားတယ္… ေက်းဇူးပါေမာင္ေလးေရ…
နုေရ… အစာေတာ့ မမွားဘူး… ဗိုင္းရပ္စ္ေၾကာင့္တဲ့… ဆုေတာင္းေလးအတြက္ေရာ သတင္းလာေမးတဲ့ အတြက္ပါ ေက်းဇူးပါနုေရ…
ေပါက္ေရ… လြဲျပန္ျပီ တခါ… ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ဆိုေတာ့ ကိုေပါက္လို ့ထင္တာ… စိတ္ထဲထင္ေတာ့ထင္သား… ဒီေကာင္ေလးက ေယာက်ၤားေလးျဖစ္ျပီး ဟင္းေတြ ခ်က္တတ္ပါ့လို ့…
ျမတ္နိုးေရ… ေက်းဇူးပါညီမရယ္… ခုေကာင္းသြားျပီေလ… သတင္းေမးတာ စိတ္ပူတာ ေတြ အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္….
ပထမဆုံးအႀကိမ္လာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
ReplyDeleteီဘာသိဘာသာ ဆိုတဲ့အေပၚ တစ္ခါက ဒီလိုပဲစဥ္းစားခဲ့ဖူးတယ္။
Materialization, cultural shock, egosim ေတြေႀကာင့္အျပင္၊ တခိ်ဳ ့ေနရာေတြမွာ personal safe-side ယူဖို ့ကို ့လိုအပ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္၊ သခၤန္းစာတစ္ခိ်ဳ ့ရဲ ့ေနာက္ဆက္တဲြ ဆိုတာေတြနဲ့ ယွက္ႏြယ္ေနတယ္လို ့ထင္မိတယ္။
မတန္ခူးေရ .. ေတာင္ငူစာၾကည့္တုိက္က တစ္ဆင့္ေရာက္လာတာ။ အမွန္ပါပဲ ဝမ္းနည္းစရာရွင္။ ဒါမ်ိဳးစိတ္က ေကာင္းတဲ့ေနရာ ရွိသလို မေကာင္းတဲ့ေနရာလည္း ရွိတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု စပ္စုခံရျခင္းကင္းတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မို႔ ေကာင္းသလို ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း ဆိုးရြားလြန္းပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံ အပထား ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျမိဳ႕ျပလူေနမႈမွာေတာင္ ဘာသိဘာသာ စရိုက္ေတြ ဝင္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဟိုးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ ၂၅ လမ္းက လူသတ္မႈကိုပဲၾကည့္။ တိုက္ခန္းထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတာ။
ReplyDeleteေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဘာသိဘာသာ စိတ္ဓါတ္ေတြၾကီးစုိးေနတဲ့ ေနရာမွာေနေနရတဲ့သူေတြ အတြက္ ဖတ္သင့္တဲ့ ပိုစ့္ေကာင္းတစ္ပုဒ္ပါ မတန္ခူးေရ....။ အားလုံးကိုၿပန္လည္မွ်ေ၀ခ်င္လို႕ ဒီပိုစ့္ေလးကို facebook ေပၚမွာ ၿပန္ရွယ္ပါရေစေနာ္....။
ReplyDeleteေက်းဇူးတင္စြာၿဖင့္
အင္ၾကင္း